หลักสูตรสาขาวิชาภาษาไทย: ความเป็นไปในปัจจุบันและอนาคต

บทคัดย่อ

โครงการวิจัยหลักสูตรสาขาวิชาภาษาไทยได้ศึกษาหลักสูตรปริญญาตรีสาขาวิชาภาษาไทยของภาควิชาภาษาไทย คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ที่เปิดสอนอยู่ในปัจจุบัน คือ หลักสูตร พ.ศ. 2552 และหลักสูตร พ.ศ. 2547 โดยเปรียบเทียบเนื้อหาของหลักสูตรสาขาวิชาภาษาไทยทั้งในและต่างสถาบัน รวมทั้งศึกษาทัศนะของอาจารย์ นักศึกษา นายจ้าง และผู้ทรงคุณวุฒิ พบว่านักศึกษามีความต้องการให้หลักสูตรช่วยส่งเสริมด้านการประกอบอาชีพรวมถึงการบูรณาการความรู้ให้มากขึ้น ในขณะเดียวกันก็พอใจที่หลักสูตรเน้นให้มีการฝึกปฏิบัติที่เข้มข้น อย่างไรก็ดีในเรื่องสื่อการสอนยังต้องการให้มีการพัฒนาให้ความหลากหลายและทันสมัยอีกมาก ในขณะที่คณาจารย์ยังคงมีความเห็นว่าต้องการให้ความรู้นำคุณธรรม ปัญญา และจิตใจต้องการให้บัณฑิตมีความสามารถด้านวิชาการและการประกอบอาชีพควบคู่กันไปโดยให้ความรู้ด้านวิชาการเป็นเรื่องหลัก และส่งเสริมให้นักศึกษาสามารถนำความรู้ไปปฏิบัติได้จริงและประยุกต์เพื่อการประกอบอาชีพได้ ในด้านของผู้ใช้บัณฑิตนั้นมีความคาดหวังให้บัณฑิตมีความรู้ควบคู่ไหวพริบปฏิภาณ รู้จักเชื่อมโยงความรู้ข้ามสาขาวิชารวมไปถึงการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศ และยังคาดหวังเพิ่มเติมในเรื่องของจิตสำนึกสาธารณะและการทำงานร่วมกับผู้อื่นด้วย

ในด้านการศึกษาตัวเนื้อหาของหลักสูตรพบว่าหลักสูตรทั้งในอดีตและปัจจุบันยังคงให้ความสำคัญกับรายวิชาด้านเนื้อหาสาระอันประกอบไปด้วยความรู้ด้านภาษาและวรรณกรรม ส่วนวิชาทักษะและการประยุกต์ความรู้กับศาสตร์ต่างๆ และการประกอบอาชีพยังคงเป็นเรื่องรอง ซึ่งมีทั้งความเหมือนและความต่างกับหลักสูตรของสถาบันอื่นๆ โดยพบว่าหลักสูตรภาษาไทยในปัจจุบันมีแนวโน้มที่สร้างความชัดเจนในเรื่องของการพัฒนาผู้เรียนเข้าสู่ทักษะการประกอบอาชีพและการประยุกต์ใช้ความรู้แบบบูรณามากขึ้น

ในเชิงนโยบายหลักสูตรสาขาวิชาภาษาไทย คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ มีแนวทางการพัฒนาเพื่อบรรลุเป้าหมายตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติและกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษา แต่กระนั้นก็ยังต้องพัฒนาให้มีความสอดคล้องกับกระแสนโยบายการศึกษาสากลในแง่การจัดหลักสูตรที่ใช้ผลลัพธ์เป็นฐานต่อไป