THE POTENTIAL COMMUNITIES IN CULTURAL TOURISM MANAGEMENT AND THE LIFESTYLE OF COMMUNITIES ON BOTH SIDES OF THE CANAL
Keywords:
Potential of the Community, Cultural Tourism, Folkway, Along the Two BanksAbstract
This study aims to investigate the potential of local communities in managing cultural and community-based tourism on both sides of Phra Phimon Canal in Bang Bua Thong District, Nonthaburi Province. It also examines the readiness to establish a floating market and proposes strategic approaches to promote the area as a cultural tourism destination. A qualitative research methodology was used, which included in-depth interviews with 60 stakeholders and a focus group discussion with 12 representatives from government agencies, the private sector and civil society. The findings indicate that the communities along the canal have significant potential for tourism development. The area is characterized by its long history, its multicultural composition that includes Islam, Buddhism and Christianity, and a traditional lifestyle that lends itself to water-based tourism. The natural environment has been largely preserved and the area is endowed with basic infrastructure, agricultural learning resources and a variety of local foods. Despite this potential, there are some challenges that hinder the establishment of a floating market. These include inadequate parking, lack of public docks and poor road conditions. There is also a need to increase public awareness and participation. The study highlights the importance of leaders — especially community and religious leaders — in mobilizing support, organizing tourism-related activities and engaging younger generations to ensure the sustainability of tourism initiatives. Effective planning, continuous monitoring and the identification of local champions are recommended to drive tourism development in a structured and sustainable manner.
References
เขมิกา ธีรพงษ์. (2563). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมด้วยการออกแบบประสบการณ์. ศิลปกรรมสาร, 13(1), 1-15.
ชาย โพธิสิตา. (2547). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
ชินวัฒน์ ศาสนนันทน์, พูนทรัพย์ เศษศรี, ศศิธร เจตานนท์, อาริยา ภู่ระหงษ์ และวาสนา สุรีย์เดชะกุล. (2564). การสร้างศักยภาพในการจัดการท่องเที่ยวเชิงวิถีชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ตำบลคลองโยง อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติราชมงคลสุรินทร์ ครั้งที่ 12. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน วิทยาเขตสุรินทร์.
ณิชมน ภมร และ พัชรี ตันติวิภาวิน. (2564). การจัดการแหล่งชุมชนเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้สัมผัสถึงวิถีชีวิตแบบดั้งเดิม:กรณีศึกษาชุมชนท้องถิ่นตลาดน้ําอัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 7(2), 106-118.
เบญจวรรณ กิตติจารุกร. (2556). ศักยภาพชุมชนในการพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ : กรณีศึกษาชุมชนสมุทรเจดีย์ ตำบลปากน้ำ อำเภอเมือง จังหวัดระยอง [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. คลังปัญญามหาวิทยาลัยศิลปากร. https://sure.su.ac.th/xmlui/handle/123456789/9845
พรทิพย์ ฉายกี่ และ วรพร ฉายกี่. (2565). แนวทางการวางแผนยุทธศาสตร์ในการขับเคลื่อนการท่องเที่ยวโดยชุมชนตำบลเมืองบางขลัง อำเภอสวรรคโลก จังหวัดสุโขทัย. วารสารคณะพลศึกษา, 25(1), 101-111.
ภาคภูมิ อินทฤทธิ์. (2561). ศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ กรณีศึกษา : ตลาดร้อยปีระแหงตำบลระแหง อำเภอลาดหลุมแก้ว จังหวัดปทุมธานี [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
รชพร จันทร์สว่าง. (2562). ศักยภาพของชุมชนในการจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยว. ใน เอกสารการสอนชุดวิชาการจัดการทรัพยากรการท่องเที่ยวไทยอย่างยั่งยืน [เอกสารไม่ได้ตีพิมพ์]. สาขาวิชาการจัดการ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
รัตนา แสงสว่าง. (2558). เครือข่ายทางสังคมในประเพณีบุญหลวงกับกลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ฤดี เสริมชยุต. (2563). กลยุทธ์การส่งเสริมการตลาดสําหรับการท่องเที่ยวชุมชน. วารสารสังคมวิจัยและพัฒนา, 2(4), 51-61.
ลักษมี ทุ่งหว้า, ธราภรณ์ อิราภรณ์, และภาวิน ชินะโชติ. (2561). การพัฒนาศักยภาพชุมชนในการจัดการทีมงาน: กรณีศึกษา กลุ่มแม่บ้านชุมชนเปรมฤทัย เขตประเวศ กรุงเทพมหานคร. วารสารเกษมบัณฑิต, 19(1), 61-72.
วัลภา รัศมีโชติ, วรเดช จันทรศร, วิพร เกตุแก้ว และเพ็ญศรี ฉิรินัง. (2023). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืนของตลาดน้ำอัมพวาและตลาดน้ำดำเนินสะดวก. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 7(3), 257–272. https://doi.org/10.14456/jlgisrru.2023.60
สมชัย พุทธา, หมิงซุน เซี่ย, หลี่ เชาหยุน, หวง เซียงยุย, เสาวภาคย์ แหลมเพ็ชร, จิรวัฒน์ กิติพิเชฐสรรค์, ฐิติพัฒน์ หิรัญนิธิธำรง, ประพันธ์ แก้วคำ, และ จิราณีย์ พันมูล. (2567). การมีส่วนร่วมในการสานสัมพันธ์ประชาคมดูแลรักษาสายคลองชุมชนสองฝั่ง คลองพระพิมลราชา อำเภอบางบัวทอง. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย, 6(1), 96–111.
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2554). ตลาดน้ำ. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. https://dictionary.orst.go.th/
สิตางศ์ เจริญวงศ์, วงธรรม สรณะ, อัศวิน แก้วพิทักษ์, เชษฐ์ณรัช อรชุน, และ เอื้อมพร รุ่งศิริ. (2568). ข้อเสนอเชิงนโยบายการยกระดับวิสาหกิจชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวชุมชนชายแดนสองแผ่นดิน : กรณีศึกษาตำบลหาดเล็ก อำเภอคลองใหญ่ จังหวัดตราด. วารสารวิจยวิชาการ, 8(1), 255–272.
อุษณี มงคลพิทักษ์สุข. (2561). วัฒนธรรมองค์การกับประสิทธิผลขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารชุมชนวิจัย, 12(3), 66-78.
Bennis, W. G. (1996). The essential bennis. Wiley.
Drucker, P. F. (2020). Peter F. Drucker on management essentials. Harvard Business Review Press.
Goodwin, H., & Santilli, R. (2009). Community-Based Tourism: A success?. ICRT Occasional Paper 11. https://www.andamandiscoveries.com/press/press-harold-goodwin.pdf
Guest, G., Bunce, A., & Johnson, L. (2006). How Many Interviews Are Enough? An Experiment with Data Saturation and Variability. Field Methods, 18(1), 59-82. https://doi.org/10.1177/1525822X05279903
Hall, M. C., Sharples, L., Mitchell, R., Macionis, N., & Cambourne, B. (2003). Food tourism around the world: Development, management and markets. Butterworth-Heinemann.
López-Guzmán, T., Sánchez-Cañizares, S., & Pavón, V. (2011). Community-based tourism in developing countries: A case study. Tourismos: An International Multidisciplinary Journal of Tourism, 6(1), 69-84.
Mathews, D. (1996). Elements of a Strong Civil Society and Health Public Life. Kettering Foundation April.
Miles, M. B., & Huberman, A. M. (1994). Qualitative data analysis: An expanded sourcebook. Sage.
Miles, M. B., Huberman, A. M., & Saldana, J. (2013). Qualitative data analysis: A methods sourcebook (3rd Ed.). Sage.
Mousavi, S. S., Doratli, N., Mousavi, S. N., & Moradiahari, F. (2016). Defining cultural tourism. In International Conference on Civil, Architecture and Sustainable Development (pp. 70-75). London. https://doi.org/10.15242/IICBE.DIR1216411
Murphy, P. E. (1985). Tourism: A Community Approach. Routledge.
Petroman, I. (2013). Types of cultural tourism. Scientific Papers Animal Science and Biotechnologies, 46(1), 385-388.
Scheyvens, R. (1999). Ecotourism and the empowerment of local communities. Tourism Management, 20(2), 245-249. https://doi.org/10.1016/S0261-5177(98)00069-7
Telfer, D. J., & Sharpley, R. (2008). Tourism and Development in the Developing World. Routledge.
World Tourism Organization. (2018). UNWTO tourism highlights 2018 Edition. UNWTO Madrid: United Nation World Tourism Organization.
Zapata, M. J., Hall, C. M., Lindo, P., & Vanderschaeghe, M. (2011). Can community-based tourism contribute to development and poverty alleviation? Lessons from Nicaragua. In Tourism and the Millennium Development Goals (pp. 98-122). Routledge.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2025 จำเนียร ชุณหโสภาค, เสาวนีย์ สมันต์ตรีพร, ชเนตตี พิพัฒนางกูร, ทิพนาถ ชารีรักษ์, อรอุมา บุตรเริ่ม
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ ผู้เขียน
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารเครือข่ายส่งเสริมการวิจัยทางมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์จะถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
