A Spirit Reinforcement on Buddhist Psychology
Main Article Content
Abstract
A person with faith is one who believes to the thing or the person in order to make self-confidence in their ability and brave to express themselves to perform, to speak, to think and to make decision. They know how to behave themselves to accept other feeling and opinion, encouraging, praising, appreciating and self-understanding. People who have faith and commitment are still optimistic and have an idea or belief in the positive events with reasonable. In addition, sustainable faith can lead to the wisdom mind, follow the precept, and have reasonable view on causes and results of behavior with nature. This faith also promotes critical and research thinking that will be a factor for emerging mindfulness and wisdom, and it is characterized by the use of faith to support intelligence. The training process of human training system from the outside toward the inside and from the rough into the details, it is the most difficult part for easier access and more subtle. Faith is thus making strenuous physical force to conduct a strenuous effort to succeed them, and a strong will power to make the idea more consideration that stimulates into something noble ideals, ideology and morality.
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
References
กรมสุขภาพจิต. (2544). คู่มือความฉลาดทางอารมณ์. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงสาธารณสุข.
จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2523). คติชาวบ้านอีสาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: อักษรวัฒนา.
ธวัช ปุณโณทก. (2528). “วัฒนธรรมพื้นบ้านคติความเชื่อ”. ใน วัฒนธรรมพื้นบ้าน: คติความเชื่อ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิตยา คชภักดี. (2542). “ไข 10 ขัดข้องใจพัฒนา E.Q. คู่ I.Q.”. การส่งเสริมสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อม.
ประเวศ วะสี. (2541). คุยกันเรื่องความคิด. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
พรพิมล ภาชนะ. (2544). ความคาดหวังของผู้เลือกตั้งในเขตเลือกตั้งที่ 3 ของจังหวัดพะเยา เกี่ยวกับคุณสมบัติและบทบาทของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและวิธีสอน. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช ป.ธ.9 ราชบัณฑิต). (2548). พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุดคำวัด. กรุงเทพมหานคร: เลี่ยงเชียง.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2541). พระพุทธศาสนาในฐานะเป็นรากฐานของวิทยาศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2556). พจนานุกรมพุทธศาสน์ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 21. กรุงเทพมหานคร: ผลิธัมม์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2558). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. พิมพ์ครั้งที่ 41. กรุงเทพมหานคร: ผลิธัมม์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 16. กรุงเทพมหานคร: เอส.อาร์.พริ้น ติ้ง แมส โปรดักส์ จำกัด.
พระราชวรมุนี. (2540). “ความสุขที่แท้จริงของชีวิตกับจิตพิสัย” จิตพิสัย: มิติสำคัญของการพัฒนาคน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.
พุทธทาสภิกขุ. (ม.ม.ป.). วิธีแก้ปัญหาชีวิต. กรุงเทพมหานคร: แสงธรรม.
มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฏกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2542. กรุงเทพมหานคร:นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
วศิน อินทสระ. (2528). พุทธวิธีในการสอน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยพระพุทธศาสนา.
วิไลวรรณ ศรีสงคราม. (2557). จิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: ทริปเพิ้ล เอ็ดดูเคชั่น จำกัด.
วิทยา นาควัชระ. (2547). โอโซนความสุข. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: กู๊ดบุ๊ค.
สุชา จันทน์เอม. (2536). จิตวิทยาการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
สุรางค์ โค้วตระกูล. (2545). จิตวิทยาการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสฐียรพงษ์ วรรณปก. (2549). “มัชฌิมาปฏิปทา: สายกลางสองมิติ”. ใน คอลัมน์ธรรมะใต้ธรรมาสน์. หนังสือพิมพ์ข่าวสด 24 กุมภาพันธ์ 2549.