Synthesis of the Knowledge from Local Curriculum and Learning Activities in Social Studies Subject

Main Article Content

Chamaiporn Jitjaiman
Manasanan Namsomboon
Chairat Tosila

Abstract

This research article aims to: 1) examine the characteristics of research related to curricula and local learning activities in social studies at the basic education level, and 2) synthesize knowledge about the curriculum and local learning activities in social studies at the basic education level. A qualitative content analysis methodology was employed. The sample consisted of 24 graduate-level theses selected from the ThaiLis database based on predetermined criteria. The research instruments included a research quality assessment form, a research characteristic recording form, and a coding book. Data were analyzed using descriptive statistics and content analysis. The research results found that: 1. most research focuses on the development and integration of local knowledge into the social studies learning process. Using a sample group at the primary and secondary levels, independent and dependent variables were determined in the cognitive domain, affective domain, and skill domain, especially academic achievement and work performance skills. 2. Knowledge synthesis indicates that curriculum development and learning activities should be linked to the context of the community, way of life, culture, and local resources by organizing various activities outside the classroom and using a variety of media, including assessment methods that cover many dimensions.

Article Details

Section
Research Articles

References

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

กิตติพงศ์ โสภณสิริ. (2565). แนวทางการประเมินผลการจัดการเรียนรู้ท้องถิ่นในรายวิชาสังคมศึกษา. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

จิราภรณ์ ศรีบุญเรือง. (2564). การพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่นบนฐานภูมิปัญญาเพื่อเสริมสร้างจิตสำนึกพลเมือง. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยราชภัฏขอนแก่น.

ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2545). การออกแบบและพัฒนาสื่อการเรียนการสอน. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.

ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2563). การพัฒนาหลักสูตรและการเรียนการสอน. ศูนย์หนังสือแห่งจุฬาลงกรณ์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ณัฐพงษ์ ขำทอง. (2563). การพัฒนาสื่อการเรียนรู้ท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมการจัดการเรียนรู้สังคมศึกษาในศตวรรษที่ 21. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ธนวัฒน์ บุญเกิด. (2566). แนวทางการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่นระดับมัธยมศึกษาเพื่อเสริมสร้างความเป็นพลเมืองในบริบทชนบท. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยการเรียนรู้ท้องถิ่น.

ธัญญารัตน์ จิตตเสถียร. (2564). แนวทางการใช้แหล่งเรียนรู้ท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมทักษะชีวิตในรายวิชาสังคมศึกษา. เชียงใหม่: สถาบันพัฒนาท้องถิ่นศึกษา.

นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2542). การวิเคราะห์อภิมาน: Meta – analysis. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นิคม รายรัตน์. (2555). หลักสูตรและการจัดการเรียนรู้ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทร

วิโรฒ.

บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.

พงษ์ศักดิ์ ศรีสันต์. (2565). การออกแบบกิจกรรมการเรียนรู้ท้องถิ่นเชิงบูรณาการในวิชาสังคมศึกษา. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2553). ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับการพัฒนาหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

มณี อาสากุล. (2563). การสังเคราะห์วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรบัณฑิต. วิชาการล้านนา, 9(2): 15-23.

วราภรณ์ คำภูษา. (2565). การจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐานในวิชาสังคมศึกษา: กรณีศึกษาโรงเรียนขนาดเล็ก. อุดรธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.

วิชชุลดา ขันตีแก้ว. (2564). แนวทางการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมอัตลักษณ์ของผู้เรียนในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.

สมศักดิ์ ภู่วิภาดาวรรธน์. (2550). การพัฒนาหลักสูตรและแผนการสอน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2551). แนวทางการจัดการเรียนรู้ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2546). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2542). ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: สำนักนายกรัฐมนตรี.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2542). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 9 (พ.ศ. 2545–2549). กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: พริ้นท์ติ้ง 1 แอนด์ พับลิชชิ่ง.

สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2566). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 พ.ศ. 2566-2570. กรุงเทพฯ: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สุมน อมรวิวัฒน์. (2549). การวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุวิทย์ มูลคำ และอรทัย มูลคำ. (2557). 21 วิธีจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาการคิด. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.

อรุณี อ่อนสวัสดิ์. (2562). จิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพฯ: ธิงค์ บียอนด์ บุ๊คส์ จำกัด.

Bloom, B. S. (Ed.). (1956). Taxonomy of educational objectives: The classification of educational goals. Handbook I: Cognitive domain. New York: David McKay.

Bruner, J. S. (1966). Toward a theory of instruction. Cambridge, MA: Harvard University Press.

Dick, W., & Carey, L. (1996). The systematic design of instruction. (4th ed.). New York, NY: HarperCollins College Publishers.

Kolb, D. A. (1984). Experiential learning: Experience as the source of learning and development. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.

Wiggins, G., & McTighe, J. (2005). Understanding by design. (2nd ed.). Alexandria, VA: Association for Supervision and Curriculum Development.