Competencies of Educational Administrators in Driving the Policy of Good Learning with Happiness in Pattani Primary Educational Service Area Office 2
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research article aims to 1) study competencies of educational administrators in driving the policy of good learning with happiness in Pattani Primary Educational Service Area Office 2, 2) compare competencies of educational administrators in driving the policy of good learning with happiness in Pattani Primary Educational Service Area Office 2, classified by gender, position, education level, and work experience. This research is quantitative research. The population is 167 personnel under the Pattani Primary Educational Service Area Office 2. The sample consists of 117 educational personnel, calculated using the Krejci and Morgan formula. The research instrument was a questionnaire. The statistical methods used included frequency, percentage, mean, standard deviation, t-test, F-test, and Scheffe's method for multiple comparison. The results of this study found that 1) competencies of educational administrators in driving the policy of good learning with happiness in Pattani Primary Educational Service Area Office 2, overall, was high. Considering each aspect, the highest mean score was found in ethics, morality, and professional code of conduct, followed by educational administration, promotion of educational quality, and the lowest was academic leadership, 2) the comparison of competencies of educational administrators in driving the policy of good learning with happiness in Pattani Primary Educational Service Area Office 2, classified by gender, position, education level, and work experience revealed that education level and position showed no significant differences overall, while gender and work experience showed statistically significant differences at the 0.05 level.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2566). นโยบายและจุดเน้นของกระทรวงศึกษาธิการ ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2566. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
กิตติศักดิ์ วงศ์พิพัฒน์. (2562). สมรรถนะของผู้บริหารการศึกษากับการบริหารในสังคมพหุวัฒนธรรม. วารสารการศึกษากับการพัฒนาสังคม, 12(3): 45-58.
เฉลิมพร แตงโสภา. (2566). ภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารกับองค์กรแห่งความสุขของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสุพรรณบุรี. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ฐกร พฤฒิปูรณี. (2564). การพัฒนาสมรรถนะครูในช่วงยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561–2580). The Journal of Research and Academics, 5(6): 87-98.
บุญส่ง ชัยชนะ. (2562). สมรรถนะของผู้บริหารการศึกษาในบริบทของการบริหารเชิงนโยบาย: การศึกษากรณีศึกษาในเขตพื้นที่การศึกษาปฐมวัย. วารสารการบริหารการศึกษา, 28(2): 100-113.
ศิริรัตน์ ปัญญาประทีป. (2564). ผลกระทบของตำแหน่งผู้บริหารการศึกษาต่อการขับเคลื่อนนโยบายการศึกษาในพื้นที่พหุวัฒนธรรม. วารสารการศึกษาพหุวัฒนธรรม, 22(3): 155-169.
สมคิด บุตรตะคุ. (2563). ความสัมพันธ์ระหว่างประสบการณ์การทำงานกับการพัฒนาคุณภาพการศึกษา. วารสารการศึกษาสังคมศาสตร์, 15(4): 234-245.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2. (2567). รายงานผลการดำเนินงานด้านการศึกษาในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้. ปัตตานี: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2.
สำนักงานคุรุสภา. (2556). ข้อบังคับคุรุสภา ว่าด้วยมาตรฐานวิชาชีพครู พ.ศ.2556. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา (องค์การมหาชน). (2555). รายงานการประเมินคุณภาพภายนอกระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน รอบสาม (พ.ศ.2554–2558): รายงานฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2556). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560–2579. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สุพัตรา บุญปัญญา. (2565). การพัฒนาวิชาชีพผู้บริหารการศึกษา: การพัฒนานวัตกรรมใหม่ๆ เพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา. กรุงเทพฯ: เทคนิคการพิมพ์.
สุรชัย แสงทอง. (2564). ความเป็นผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารการศึกษาในประเทศไทย: การเปรียบเทียบตามเพศและประสบการณ์. วารสารการบริหารการศึกษา, 29(1): 22-35.
อิระชา นกขุนทอง และปฤษณา ชนะวรรษ. (2562). การศึกษาพฤติกรรมการปฏิบัติงานตามมาตรฐานการปฏิบัติงานของคุรุสภาของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 3 จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า, 6(1): 1-8.
มณีรัตน์ ไกรทอง. (2563). จรรยาบรรณวิชาชีพสำหรับผู้บริหารการศึกษา. นครราชสีมา: ศูนย์บรรณสารและสื่อการศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี
Boyatzis, R. E. (1982). The Competent Manager: A Model for Effective Performance. New York: John Wiley & Sons.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3): 607-610.
Leithwood, K., & Steinbach, R. (1994). Expert problem solving: Evidence from school and district leaders (1st ed.). Albany, NY: State University of New York Press.
Likert, R. (1970). A technique for the measurement of attitudes. Chicago: Rand McNally.
Sergiovanni, T. J. (1992). Moral Leadership: Getting to the Heart of School Improvement. San Francisco: CA Jossey Bass.
Spancer & Spancer, (1993). Competence at work: Models for superior performance. New York: John Wiley & Sons.
