สมรรถนะของผู้บริหารการศึกษาในการขับเคลื่อนนโยบาย เรียนดี มีความสุข สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสมรรถนะของผู้บริหารการศึกษาในการขับเคลื่อนนโยบาย เรียนดี มีความสุข สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2 2) เปรียบเทียบสมรรถนะของผู้บริหารการศึกษาในการขับเคลื่อนนโยบาย เรียนดี มีความสุข สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2 จำแนกตามเพศ ตำแหน่ง ระดับการศึกษา และประสบการณ์ทำงาน การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ ประชากร ได้แก่ บุคลากรในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2 จำนวน 167 คน กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ บุคลากรทางการศึกษา จำนวน 117 คน คำนวณจากการใช้สูตรของเครจซี่และมอร์แกน เครื่องมือในการวิจัยเป็นแบบสอบถาม สถิติที่ใช้ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบค่าที ค่าเอฟ และทดสอบความแตกต่างด้วยวิธีเชฟเฟ่ ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับสมรรถนะของผู้บริหารการศึกษาในการขับเคลื่อนนโยบาย เรียนดี มีความสุข สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2 ภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ด้านคุณธรรม จริยธรรม และจรรยาบรรณ มีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมา ด้านการบริหารการศึกษา ด้านการส่งเสริมคุณภาพการศึกษา และด้านความเป็นผู้นำทางวิชาการ มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด 2) การเปรียบเทียบสมรรถนะผู้บริหารการศึกษาในการขับเคลื่อนนโยบาย เรียนดี มีความสุข สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2 จำแนกตามเพศ ตำแหน่ง ระดับการศึกษา ประสบการณ์ทำงาน พบว่า ระดับการศึกษา และตำแหน่ง ภาพรวม ไม่แตกต่างกัน ส่วนเพศและประสบการณ์ทำงาน แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2566). นโยบายและจุดเน้นของกระทรวงศึกษาธิการ ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2566. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
กิตติศักดิ์ วงศ์พิพัฒน์. (2562). สมรรถนะของผู้บริหารการศึกษากับการบริหารในสังคมพหุวัฒนธรรม. วารสารการศึกษากับการพัฒนาสังคม, 12(3): 45-58.
เฉลิมพร แตงโสภา. (2566). ภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารกับองค์กรแห่งความสุขของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสุพรรณบุรี. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ฐกร พฤฒิปูรณี. (2564). การพัฒนาสมรรถนะครูในช่วงยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561–2580). The Journal of Research and Academics, 5(6): 87-98.
บุญส่ง ชัยชนะ. (2562). สมรรถนะของผู้บริหารการศึกษาในบริบทของการบริหารเชิงนโยบาย: การศึกษากรณีศึกษาในเขตพื้นที่การศึกษาปฐมวัย. วารสารการบริหารการศึกษา, 28(2): 100-113.
ศิริรัตน์ ปัญญาประทีป. (2564). ผลกระทบของตำแหน่งผู้บริหารการศึกษาต่อการขับเคลื่อนนโยบายการศึกษาในพื้นที่พหุวัฒนธรรม. วารสารการศึกษาพหุวัฒนธรรม, 22(3): 155-169.
สมคิด บุตรตะคุ. (2563). ความสัมพันธ์ระหว่างประสบการณ์การทำงานกับการพัฒนาคุณภาพการศึกษา. วารสารการศึกษาสังคมศาสตร์, 15(4): 234-245.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2. (2567). รายงานผลการดำเนินงานด้านการศึกษาในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้. ปัตตานี: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2.
สำนักงานคุรุสภา. (2556). ข้อบังคับคุรุสภา ว่าด้วยมาตรฐานวิชาชีพครู พ.ศ.2556. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา (องค์การมหาชน). (2555). รายงานการประเมินคุณภาพภายนอกระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน รอบสาม (พ.ศ.2554–2558): รายงานฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2556). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560–2579. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สุพัตรา บุญปัญญา. (2565). การพัฒนาวิชาชีพผู้บริหารการศึกษา: การพัฒนานวัตกรรมใหม่ๆ เพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา. กรุงเทพฯ: เทคนิคการพิมพ์.
สุรชัย แสงทอง. (2564). ความเป็นผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารการศึกษาในประเทศไทย: การเปรียบเทียบตามเพศและประสบการณ์. วารสารการบริหารการศึกษา, 29(1): 22-35.
อิระชา นกขุนทอง และปฤษณา ชนะวรรษ. (2562). การศึกษาพฤติกรรมการปฏิบัติงานตามมาตรฐานการปฏิบัติงานของคุรุสภาของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 3 จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า, 6(1): 1-8.
มณีรัตน์ ไกรทอง. (2563). จรรยาบรรณวิชาชีพสำหรับผู้บริหารการศึกษา. นครราชสีมา: ศูนย์บรรณสารและสื่อการศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี
Boyatzis, R. E. (1982). The Competent Manager: A Model for Effective Performance. New York: John Wiley & Sons.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3): 607-610.
Leithwood, K., & Steinbach, R. (1994). Expert problem solving: Evidence from school and district leaders (1st ed.). Albany, NY: State University of New York Press.
Likert, R. (1970). A technique for the measurement of attitudes. Chicago: Rand McNally.
Sergiovanni, T. J. (1992). Moral Leadership: Getting to the Heart of School Improvement. San Francisco: CA Jossey Bass.
Spancer & Spancer, (1993). Competence at work: Models for superior performance. New York: John Wiley & Sons.
