กระบวนการเสริมสร้างเยาวชนด้วยหลักธรรมทางพระพุทธศาสนา

Main Article Content

วิชาญชัย บุญแสง

บทคัดย่อ

บทความนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนการเสริมสร้างเยาวชนด้วยหลักธรรมทางพระพุทธศาสนา โดยศึกษาเชิงคุณภาพ พบว่า สังคมไทยยุคปัจจุบันไม่ได้ให้ความสนใจด้านคุณธรรมและจริยธรรม เป็นสังคมที่ให้ความสำคัญกับการแข่งขันและการแก่งแย่งเกินไป ส่งผลให้เยาวชนไม่สามารถปรับตัวให้ทันกับการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว นี้ได้จึงทำให้เกิดการประพฤติปฏิบัติตนในทางที่ไม่พึงประสงค์ เกิดปัญหาด้านการขาดคุณธรรม จริยธรรมและซับซ้อนเพิ่มมากขึ้น ซึ่งส่งผลให้ยากต่อการเสริมสร้างและปลูกฝังคุณธรรมจริยธรรมให้เกิดกับเยาวชน  การนำเอาศีลธรรมทางศาสนามาใช้ดำเนินชีวิตในสังคมให้ดำเนินไปอย่างถูกต้องนั้น ต้องส่งเสริมการผนึกกำลังของบวร บ้าน วัด โรงเรียน ให้เป็นศูนย์กลางการพัฒนาจิตใจ ระเบียบวินัย คุณธรรมและจริยธรรมของเยาวชน รวมทั้งให้ทำประโยชน์ และมีส่วนร่วมในการพัฒนาสังคม ส่งเสริมการศึกษาและการปฏิบัติตามหลักศาสนาต่างที่ถูกต้อง การนำหลักธรรมมาประยุกต์ใช้ก็เพื่อการเป็นผู้นำที่ดี และคำสั่งสอนที่สำคัญๆ ของพระพุทธองค์ที่แสดงให้เห็นถึงลักษณะของผู้นำที่ดี วิถีทางของการที่จะเป็นผู้นำที่ดีเพื่อใช้สำหรับเป็นแนวทางที่จะนำไปปฏิบัติ ได้แก่ ไตรสิกขา สังคหะวัตถุ 4 และอิทธิบาท 4

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

พระมหาบุญเพียร ปุญญวิริโย. (2545). แนวคิดวิธีการขัดเกลาทางสังคมในสถาบันครอบครัวตามแนวพระพุทธศาสนา. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

พระมหากำพล คุณงฺกโร. การพัฒนาเยาวชนแนวพุทธ. (2557). วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 กรกฎาคม–ธันวาคม.

พระครูใบฎีกาสุบิน โสภโณ และคณะ. (2569). แนวทางการขับเคลื่อนคุณธรรมจริยธรรมของเด็กและเยาวชนในจังหวัดเชียงราย. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย ปีที่ 19 ฉบับที่ 2 พฤษภาคม-สิงหาคม.

พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2539). การศึกษากับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

พระครูปลัดศักดิ์ มหาวีโร (โกศลสุภวัฒน์). (2569). ศึกษาการใช้หลักอิทธิบาท 4 เพื่อเสริมสร้างทักษะการเรียนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนวัดบางเตย เขตบึงกุ่ม กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ชำเลือง วุฒิจันทร์. (2524). หลักการปลูกฝังคุณธรรมจริยธรรมแก่นักเรียน. กรุงเทพฯ: กรมการศาสนา.

บุญสิริ ชวลิตธำรง. (2529). ธรรมโอสถ. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์การพิมพ์.

พงศ์ หรดาล. (2546). จิตวิทยาอุตสาหกรรม. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2561). การพัฒนาที่ยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่ 21. นครปฐม.

สรายุทธ เพช็รซีก. (2553). ปัจจัยทางครอบครัวที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น: ศีกษากรณีโรงเรียนมีนประสาทวิทยา เขต มีนบุรี กรุงเทพมหานคร. ภาคนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (พัฒนาสังคม). คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม:สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.