อิทธิพลคำสอนเรื่องอัปปมาทธรรมที่มีต่อการเผชิญโรคโควิด-19
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดเรื่องอัปปมาทธรรมและเพื่อวิเคราะห์อิทธิพลคำสอนเรื่องอัปปมาทธรรมที่มีต่อการเผชิญโรคโควิด-19 ด้วยการศึกษาจากเอกสารและงานวิจัย ผลการศึกษาพบว่า แนวคิดเรื่องอัปปมาทธรรมนั้นมาจากแนวคิดทางด้านญาณวิทยาเป็นการรับรู้ข้อมูลด้วยการที่วางสติไว้ในการรรับรู้ เนื่องจากการรับรู้ในทางพระพุทธศาสนาจึงเป็นการอ้างถึงโลกที่มีอยู่ภายนอกซึ่งเป็นการรับรู้โลกในแง่ของประสาทสัมผัส การที่มนุษย์รับรู้โลกภายนอกทางประสาทสัมผัสถือว่าเป็นการเข้าใจโลกโดยตรงได้แก่พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ ขณะที่การเข้าใจโลกที่ใกล้เคียงกับความจริงเชิงประจักษ์นั้นเป็นลักษณะของปุถุชน ส่วนแนวคิดทางด้านจริยศาสตร์เป็นการใช้สติเป็นตัวกำหนดสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเราและใช้ความเพียรในการช่วยในการรักษาเยียวยาสุขภาพเมื่อโรคนั้นเกิดขึ้นกับตนเอง
ในช่วงของโควิด-19 หลักความไม่ประมาทได้ถูกนำมาใช้ในการศึกษาข้อมูลที่เกิดขึ้น เป็นการพิจารณาข่าวสารทั้งหมดอย่างใคร่ครวญและมีสติพร้อมตลอดเวลาทั้งข้อมูลเกี่ยวกับโรคและการรักษาให้ถูกต้องและสอดคล้องกับความเป็นจริง และการใช้ความไม่ประมาทผ่านหลักจริยศาสตร์ในการดำเนินชีวิตทั้งในส่วนของการรับรู้ว่าโรคกายนั้นสำคัญต่อใจและการปฏิบัติธรรมจึงจำเป็นที่จะต้องมีสติและใช้ความไม่ประมาทต่อเนื่องในการรักษาสุขภาพกายให้เข้มแข็งและจิตใจไม่ให้หดหู่พร้อมเผชิญหน้าปัญหาด้วยการมีตนเองเป็นที่พึ่ง
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงสาธารณะสุขแห่งประเทศไทย. (2563). “รายงานสถานการณ์โดยองค์การอนามัยโลก (WHO) ประเทศไทย”. สืบค้นเมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน 2565 จาก: 20200310-tha-sitrep-17-covid19-thai-final.pdf (who.int).
ณัฏฐวรรณ คำแสน. (2564). ความรู้ ทัศนคติ และพฤติกรรมในการป้องกันตนเองจากการติดเชื้อไวรัสโควิด-19ของประชาชนในเขตอำเภออู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารวิทยาลัยพยาบาลพระจอมเกล้า จังหวัดเพชรบุรี. ปีที่ 4 ฉบับที่ 1 (มกราคม-เมษายน), 35: (33-48).
ปรีชา ช้างขวัญยืน, สมภาร พรมทา. (2552). มนุษย์กับศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2557). ลักษณะแห่งพระพุทธศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 31. นครปฐม: บริษัท จ. เจริญ อินเตอร์พริ้น ประเทศไทย จำกัด.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2559). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 34. กรุงเทพมหานคร: ผลิธัมม์.
พระพรหมบัณฑิต. (2561). พระไตรปิฎกฉบับสากล: วิถีธรรมจากพุทธปัญญา. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุวิทย์ เมษินทรีย์. (2563). โลกเปลี่ยนคนปรับ หลุดจากกับดักขยับสู่ความยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงอุดมการณ์ศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2532). จริยศาสตร์เบื้องต้น มนุษย์กับปัญหาจริยธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์อักษรเจริญทัศน์.
CP Inno Expo. (2563). โควิด 19 กับพฤติกรรม New Normal มาตรฐานวิถีชีวิตใหม่ในวันนี้และตลอดไป. สืบค้นเมื่อวันที่ 18 พฤศจิกายน 2565 จาก: https://www.wearecp.com/new-normal-190563
Damien Keown. (1992). The Nature of Buddhist Ethics. New York: Palgrave Macmillan.
Damien Keown. (1995). Buddhism and Biothics. New York: St.Martin Press.