ศึกษาวิเคราะห์หลักธรรมที่ปรากฏในพุทธศิลป์ยุคทวารวดี
Main Article Content
บทคัดย่อ
หลักธรรมที่ปรากฏในพุทธศิลป์ เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ และงานวิจัยเชิงเอกสาร ผลการวิจัยพบว่า 1. การศึกษาพุทธศิลป์ในพระพุทธศาสนา พุทธศิลป์ในพระพุทธศาสนา พระพุทธรูป สถาปัตยกรรม ถาวรวัตถุ ศิลา และจิตตรกรรมตต่าง ๆ สะท้อนคุณค่าทางพุทธศิลป์สะท้อนเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม ประเพณีและคุณค่าคตินิยมที่เป็นอัตลักษณ์ทางพระพุทธศาสนา 2. ศึกษาหลักธรรมที่ปรากฏในพุทธศิลป์ยุคทวารวดี หลักธรรมที่ปรากฏในพุทธศิลป์ยุคทวารวดี เช่น ธัมมจักรกัปปวัตตนสูตร ดำเนินสายกลาง ขั้นตอนแนวทางทำความเห็นให้ถูก ปฏิบัติเพื่อรู้ เพื่อละ เพื่อดับทุกข์ สัญลักษณ์พระพุทธศาสนาระลึกถึงหลักธรรมอันประเสริฐนี้และน้อมนำไปปฏิบัติ พิจารณาอริยสัจสี่และมรรคมีองค์แปด ไตรลักษณ์ คือหนทางนำไปสู่การดับทุกข์ การไม่มีทุกข์โดยสิ้นเชิง คือจุดมุ่งหมายสูงสุดของพระพุทธศาสนาสัญลักษณ์แทนการหลุดพ้นหรือนิพพาน 3. วิเคราะห์ความสำคัญของหลักธรรมที่ปรากฏในพุทธศิลป์ในยุคทวารวดีจากธรรมจักร หลักธรรมที่สำคัญ คือ อริยสัจสี่ มรรคมีองค์แปดปฏิจจสมุปบาทมีองค์สิบสอง และไตรลักษณ์ คุณค่าหลักธรรมที่เป็นรากฐานสำคัญต่อวัฒนธรรมปรากฏเข้ามาสู่ในจิตใจของคนไทยอย่างแนบแน่นเพื่ออบรมณ์มัคคุเทศก์น้อยมีส่วนร่วมในการเผยแผ่หลักธรรมทางพุทธศาสนาที่แฝงในพุทธศิลป์ส่งเสริมการท่องเที่ยวพิพิธภัณฑ์ชาวบ้าน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
สมพงษ์ สันติสุขวันต์. (2550). การศึกษาวิเคราะห์ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาในสมัยทวารวดี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมบูรณ์ ดำดี. (2549). การศึกษาปรัชญาในงานพุทธศิลป์เพื่อเป็นแนวทางการออกแบบตกแต่งภายในพิพิธภัณฑ์พุทธศิลป์. วิทยานิพนธ์ศิลปะมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ไตรภพ สุทธเขต. (2552). การสืบทอดพุทธศิลป์ล้านนากรณีศึกษา:วัดแสนเมืองมาหลวง(หัวข่วง) จ.เชียงใหม่. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณทิต. บัณฑิตวิยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุภัทรดิศ ดิศกุล. (2534). ศิลปอินเดีย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธีรพงษ์ มีไธสง และพระมหาอุดร สุทฺธิญาโณ. (2560) ธรรมจักรในพระพุทธศาสนาเถรวาท. วารสาร มจร. บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศ 3(2), 103-119.
สมเกียรติ โล่เพชรัตน์. (2546). วิเคราะห์ประวัติการนับถือศาสนาพุทธและศิลปะพระพระพุทธศาสนาในเอเซีย. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนพับลิชชิ่ง.
ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2562). ศิลปะทวารวดี วัฒนธรรมทางศาสนายุคแรกเริ่มในดินแดนไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2 (ฉบับปรับปรุงใหม่). นนทบุรี: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.
อนุพงษ์ ดาวทอง, (2560). อัตลักษณ์พุทธศิลปกรรมในจังหวัดเชียงราม. วิทยานิพนธ์พุทธศาสนตร มหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ธิดา สาระยา. (2536). (ศรี) ทวารวดี ประวัติศาสสตร์ยุคต้นของสยามประเทศ. กรุงเทพมหานคร:สำนักพิมพ์ด่านสุทธาการพิมพ์.