การอนุรักษ์อัตลักษณ์ของชาวรามัญ ตามหลักพระพุทธศาสนาในชุมชน วัดทรงธรรม ตำบลตลาด อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อ 1) ศึกษาอัตลักษณ์ของชาวรามัญ 2) ศึกษาความเชื่อและพิธีกรรมชาวรามัญ 3) ศึกษาอัตลักษณ์ของชาวรามัญตามหลักพระพุทธศาสนาในชุมชนวัดทรงธรรม ตำบลตลาด อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ การสัมภาษณ์เชิงลึก วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้เทคนิคสามเส้าและเขียนบรรยายเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) ชาวรามัญในชุมชนวัดทรงธรรม จังหวัดสมุทรปราการ มีอัตลักษ์ที่เด่นชัดคือ การแต่งตัว การเข้าร่วมพิธีทางศาสนา ผู้ชายจะนุ่งผ้าโสร่งสีแดง สวมเสื้อขาว ส่วนผู้หญิงนั้นจะนุ่งผ้าถุงสีแดงสวมเสื้อผ้าลูกไม้สีขาวและห่มผ้าสไบพาดไหล่ และมีภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ใช้ในการสื่อสารสนทนากัน 2) ชาวรามัญในชุมชนวัดทรงธรรม จังหวัดสมุทรปราการ มีความเชื่อว่า (1) ลูกผู้ชายที่เกิดในสายเลือดของชาวพุทธจะต้องบวช ชีวิตถึงจะสมบูรณ์ และกุศลแรง (2) การเคารพบรรพบุรุษ ไม่ว่าท่านจะล่วงลับไปแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่ก็ตาม ย่อมนําความเจริญมาถึงตนและครอบครัว และ (3) เชื่อว่าผีนั้นเป็นผีที่ปกปักรักษาและคุ้มครอง ดังนั้นจึงสร้างศาลประดิษฐานไว้ในหมู่บ้าน ซึ่งผู้คนสามารถมาเซ่นไหว้ได้อย่างสะดวก ด้านพิธีกรรมการบวชแบบชาวรามัญ การเลี้ยงผีบ้าน การรําถวายเจ้าพ่อเจ้าแม่ในเฉพาะพื้นที่ที่เป็นชาวรามัญ การพิธีไหว้บรรพบุรุษ ถือผีประจำตระกูล มีการเซ่นไหว้ ทำบุญให้แก่บรรพบุรุษประจำตระกูล 3) พระพุทธศาสนามีอิทธิพลต่อชุมชนชาวรามัญ โดยเห็นได้จากความเชื่อ เรื่องกรรม ความรักสงบ เรียบง่าย ยึดมั่นในประเพณีอนุรักษ์นิยม เห็นได้จากการรับการถ่ายทอดจากบรรพบุรุษ ไม่เคยขาด ทุกคนยึดหลักปฏิบัติไปในทิศทางเดียวกัน ร่วมมือ ร่วมแรง ร่วมใจ พึ่งพา ซึ่งกันและกัน อยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข การทำให้ลูกหลานได้สืบทอดต่อๆ มาจนถึงปัจจุบัน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
กพช. เลขที่ 40/2519. (2564). จารึกวัดโพ(ร้าง) อ.เมือง จ.นครปฐม พบในปี 2495 เป็นอักษรปัลลวะ ภาษามอญโบราณ “จารึกในประเทศไทย” ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินทร (องค์กรมหาชน) ปัจุบันจารึกในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระปฐมเจดีย์. สืบค้นข้อมูลเมื่อวันที่ 16 กรกฎาคม 2564 จาก http://surl.li/faugx
กลุ่มงานยุทธศาสตร์การพัฒนาจังหวัด. (2561). แผนการพัฒนาจังหวัดสมุทรปราการ 4 ปี (2561-2564). กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด: สำนักงานจังหวัดสมุทรปราการ.
เกศสิรินทร์ แพงทอง. (2546). “การปรับเปลี่ยนอัตลักษณ์และวิธีการดำรงรักษาอัตลักษณ์สำคัญของชาวมอญอำเภอพระประแดง”. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
พิมพ์ศิริ มงคลฟัก. (2563). วัฒนธรรมชาวมอญ: ประเพณีของชาวมอญ. สืบค้นข้อมูลเมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม 2564 จาก http://pimsiri55010112060.blogspot.com/.
พงศกร เบ็ญจขันธ์. (2555). มอย: ชนชาติเจ้าของอารยธรรมอันเก่าแก่ในแผ่นดินพม่า ศูนย์พม่าศึกษา. สืบค้นข้อมูลเมื่อวันที่ 16 กรกฎาคม 2564 จาก https://www.gotonow.org/posts/15498.
พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2533). รากฐานสําหรับพุทธจริยศาสตร์สําหรับสังคมร่วมสมัย. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์มูลนิธิโกมลคีมทอง.
พระมหาสมจินต์ สมฺมาปญฺโ. (2534). นรกและสวรรค์ในพระพุทธศาสนาเถรวาท. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เสถียร โกเศศ. (2524). การศึกษาประเพณีไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.
หอสมุดแห่งชาติ. (2564). “จารึกเสาแปดเหลี่ยม” ปัจจุบันอยู่ที่หอพระสมุดวชิรญาณ กองหอสมุดแห่งชาติ กรุงเทพมหานคร, D-Library; National Library of Thailand. สืบค้นข้อมูลเมื่อวันที่ 16 กรกฎาคม 2564 จาก http://164.115.27.97/ digital/items/show/6515
อาภรณ์ สุนทรวาท. (2547). ไทยมอญ 8 ชาติพันธุ์ในราชบุรี. สํานักวัฒนธรรมจังหวัดราชบุรีและสภา วัฒนธรรมจังหวัดราชบุรี: ธรรมรักษ์การพิมพ์.