การพัฒนารูปแบบการสอนที่ส่งเสริม 5 จิต คิดเพื่ออนาคต สำหรับนักศึกษา สาขาวิชาบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยมหามกฏราชวิทยาลัย

Main Article Content

พระมหาไกรวรรณ์ ชินทตฺติโย (ปุณขันธ์)

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนารูปแบบการสอนที่ส่งเสริม 5 จิต คิดเพื่ออนาคต และ 2) ศึกษาประสิทธิผลของรูปแบบการสอนที่ส่งเสริม 5 จิต คิดเพื่ออนาคต  วิธีดำเนินการวิจัย เป็นการศึกษาการวิจัยเชิงทดลอง กลุ่มเป้าหมายที่ใช้ คือ นักศึกษาสาขาวิชาบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ปีการศึกษา 2565  จำนวน 19 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง  เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถาม ดำเนินการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพื้นฐาน และการวิเคราะห์ความแปรปรวนพหุนามทางเดียวแบบวัดซ้ำ ผลการวิจัยพบว่า: 1. รูปแบบการสอนที่พัฒนาขึ้น ประกอบด้วย หลักการ คือ การกระตุ้นความสนใจ การเรียนรู้เชิงรุก การเรียนรู้จากการปฏิบัติ การเรียนการสอนแบบตกผลึก และการสะท้อนคิด วัตถุประสงค์ของรูปแบบ เพื่อพัฒนาผู้เรียนให้มีจิตแห่งวิทยาการ จิตแห่งการเคารพ จิตแห่งจริยธรรม จิตแห่งการสังเคราะห์ และจิตแห่งการสร้างสรรค์ โดยมีขั้นตอนการสอนของรูปแบบการสอน (RIKCER Model) 6 ขั้นตอน คือ การวางแผนเส้นทาง การสืบค้นข้อมูลเพื่อคัดสรร การผสมผสานความรู้ การสังเคราะห์แนวคิด การแลกเปลี่ยนเรียนรู้คู่จริยธรรม และการสะท้อนความคิด 5 จิต คิดเพื่ออนาคต ส่วนการวัดและประเมินผลของรูปแบบการสอนเป็นการวัดและประเมินผลที่เกิดขึ้นทั้งระหว่างการเรียนการสอน และหลังการเรียนการสอนตามรูปแบบการสอน โดยผู้ประเมินประกอบด้วยผู้สอน ผู้เรียนและเพื่อน 2. ประสิทธิผลของรูปแบบการสอนที่พัฒนาขึ้น พบว่า ผู้เรียนกลุ่มเป้าหมายที่เรียนรู้โดยใช้รูปแบบ การสอนที่ส่งเสริม 5 จิต คิดเพื่ออนาคต มีคะแนนผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน การมีจิตแห่งวิทยาการ การมีจิตแห่งความเคารพ การมีจิตแห่งจริยธรรม ความสามารถด้านจิตแห่งการคิดสังเคราะห์ และการคิดสร้างสรรค์ สูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ทุกด้าน และมีความพึงพอใจต่อรูปแบบการสอน 5 จิต คิดเพื่ออนาคต อยู่ในระดับมากที่สุด

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ทัศนา แขมมณี. (2556). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ.พิมพ์ครั้งที่ 17. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นวลจันทร์ สมุทรสกุลเจริญ. (2552). การศึกษากระบวนการเรียนรู้ทางพระพุทธศาสนาเพื่อพัฒนาพหุปัญญาของผู้เรียนวิชาวิถีธรรม วิถีไทย : กรณีศึกษานักศึกษาระดับประกาศนียบัตร

วิชาชีพ (ปวช.) วิทยาลัยเทคนิคดอนเมือง. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ประเวศ วะสี. (2552). อุดมศึกษาคือหัวรถจักรทางปัญญาพาชาติออกจากวิกฤต. กรุงเทพมหานคร: ทีคิวพี.

มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. (2556). แผนกลยุทธ์มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัยระยะ 10 ปี (พ.ศ. 2556 – 2565).

มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. (2560). หลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา (หลักสูตรปรับปรุง พ.ศ. 2560). นครปฐม: มปท..

มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. (2562). SAR. 2562. บทสรุปผู้บริหาร.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2556). รูปแบบการบริหารจัดการสถาบันอุดมศึกษาแนวใหม่. กรุงเทพมหานคร: สำนักโยบายและแผนการศึกษา.

มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. 2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2560 - 2579. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.

ไสว ฟักขาว. (2557). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนที่เสริมสร้างจิต 5 ลักษณะเพื่ออนาคตสำหรับนักศึกษา ระดับปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.

Arends, R. I. (2001). Learning to teach (5th ed.). Singapore: McGraw-Hill.

Clement, R. (2006). Motivation, self- confdence, and group cohesion in the foreign language classroom. Language Learning, 44, 417-488.

Gardner, H. (2006). “Five minds for the future.” Boston: Harvard Business School. 6(3), 369.

Joyce, B., & Weil, M., & Calhoun, E. (2004). Models of teaching (7 th ed.). Boston: Pearson Education.

Wong, S. L. (2005). Language learning strategies and language self-efficacy: Investigating Their relationship in Malaysia. RELC Journal, 36(3), 245-269.