การศึกษาเปรียบเทียบการมีส่วนร่วมทางศาสนาเพื่อการพัฒนาสังคม: กรณีศึกษาสาธารณะสงเคราะห์ในพระพุทธศาสนาเถรวาทและศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกในอำเภอเมือง จังหวัดเพชรบูรณ์
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสาธารณะสงเคราะห์ในพระพุทธศาสนาเถรวาท 2) เพื่อศึกษาสาธารณะสงเคราะห์ในศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก 3) เพื่อเปรียบเทียบการมีส่วนร่วมทางศาสนา : กรณีศึกษาสาธารณะสงเคราะห์ในพระพุทธศาสนาเถรวาทและศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก ในอำเภอเมือง จังหวัดเพชรบูรณ์ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยศึกษาข้อมูลจากพระไตรปิฎก คัมภีร์ไบเบิล งานวิจัยที่เกี่ยวข้อง และการสัมภาษณ์ชุมชนชาวพุทธและและชุมชนชาวคริสต์ในอำเภอเมือง จังหวัดเพชรบูรณ์ ผลการศึกษาพบว่า ตามหลักคำสอนในพระพุทธศาสนาเถรวาท สาธารณะสงเคราะห์มีหลายรูปแบบและมีความสำคัญต่อสังคม ได้แก่ การให้ทาน การให้ความรู้ การรักษาพยาบาล การส่งเสริมศิลปวัฒนธรรม การช่วยเหลือผู้ยากไร้และผู้ประสบภัย การกระทำเหล่านี้สอดคล้องกับหลักศีล สมาธิ และปัญญา ซึ่งเน้นการปฏิบัติเพื่อให้เกิดประโยชน์และความสุขแก่สังคมโดยรวม ส่วนตามหลักคำสอนของศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก การช่วยเหลือและการกระทำความดีต่อผู้อื่นเป็นการแสดงออกถึงความรักและความเมตตาที่พระเจ้ามีต่อมนุษยชาติ ได้แก่ การบริจาคและการกุศล การบริการทางสังคม การศึกษาและการส่งเสริมการเรียนรู้ การรักษาพยาบาลและการดูแลสุขภาพ การส่งเสริมความยุติธรรมทางสังคม การดูแลและปกป้องสิ่งแวดล้อม สาธารณะสงเคราะห์ในศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกจึงครอบคลุมกิจกรรมที่หลากหลายที่มุ่งเน้นไปที่การให้ความช่วยเหลือและการสนับสนุนผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือในสังคม การมีส่วนร่วมทางศาสนาเพื่อการพัฒนาสังคม พบว่า เป็นการสร้างเสริมความสุขและความเป็นอยู่ที่ดีแก่ทุกคนในสังคม โดยหลักสาธารณสงเคราะห์นั้นเน้นการให้ความช่วยเหลือและการสนับสนุนทั้งทางด้านวัตถุและจิตใจ การนำหลักสาธารณสงเคราะห์มาใช้ในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของบุคคลและสังคมนั้นจึงเป็นการกระทำที่ครอบคลุมทุกด้านของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นทางวัตถุ จิตใจ การศึกษาหรือสิ่งแวดล้อม ซึ่งจะช่วยเสริมสร้างความสุขและความเป็นอยู่ที่ดีให้แก่ทุกคนในสังคมอย่างยั่งยืน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการคาทอลิกเพื่อคริสตธรรม แผนกพระคัมภีร์. (2014). พระคัมภีร์คาทอลิก ฉบับสมบูรณ์ (Thai Catholic Bible Complete Version) ภาคพันธสัญญาเดิม และภาคพันธสัญญาใหม่. กรุงเทพมหานคร: คณะกรรมการคาทอลิกเพื่อคริสตธรรม แผนกพระคัมภีร์.
นิจ ลาภธนานนท์. (2562). อดีต ปัจจุบัน และอนาคตงานสาธารณะสงเคราะห์วิถีพุทธของคณะสงฆ์ไทย. นนทบุรี: นิติธรรมการพิมพ์.
ปกรณ์ อังศุสิงห์. (2511). หลักและนโยบายการสังคมสงเคราะห์. กรุงเทพมหานคร: ศรีไทยการพิมพ์.
พระเทพปริยัติสุธี (วรวิทย์ คงฺคปญฺโญ). (2545). การคณะสงฆ์และการพระศาสนา. เอกสารประกอบการบรรยาย. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเทพสุวรรณเมธี (สุชาติ หวลจิตต์) และสุพิชฌาย์ พรพิชณรงค์. (2561). พระจิตอาสาคิลานธรรม: รูปแบบและกระบวนการเยียวยาใจผู้ป่วยด้วยธรรมะ. รายงานวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระปลัดเมธี เขมปญฺโญ (สอนวดี). (2559). การศึกษาเปรียบเทียบงานสาธารณะสงเคราะห์ของพระสงฆ์กับบาทหลวงในจังหวัดเพชรบูรณ์. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาศาสนาเปรียบเทียบ. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระปลัดวัชระ วชิราโณ. (2557). พระพุทธศาสนากับสังคมสงเคราะห์. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต). (2556). ความสำคัญของพระพุทธศาสนาในศาสนาประจำชาติ. (พิมพ์ครั้งที่ 19). กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพ.
พระมหาศักดิ์พิชิต ฐานสิทฺโธ (ชัยดี). (2549). ศึกษาบทบาทของการเผยแผ่พุทธธรรมของพระวิสุทธาธิบดี (วีระ ภทฺทจารี). วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภานุทัต ยอดแก้ว. (2560). การวิเคราะห์ คำสอนทางพระพุทธศาสนาเพื่อพัฒนาแนวคิดสิทธิมนุษยชน. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2557). พระพุทธศาสนากับสังคมสงเคราะห์. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่มที่ 21, 23. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ยุพา วงศ์ไชย. (2534). ทฤษฎีการปฏิบัติงานสังคมสงเคราะห์. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.
สหพันธ์อธิการเจ้าคณะนักบวชในประเทศไทย. (2545). นักบวชหญิงและชายในประเทศไทย. ม.ป.ท.: ม.ป.พ.
เสรี พงศ์พิศ. (2545). ศาสนาคริสต์. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยแสงธรรม.
อภิวัฒน์ โพธิ์สาน. (2551). พุทธศาสตร์แนวปฏิบัติเพื่อชีวิต. กรุงเทพมหานคร: มหาสารคาม.
อมรา มะลิลา. (2538). การสังคมสงเคราะห์. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรัสธรรม ดีระดอม. (2526). การศึกษาเปรียบเทียบผลของจริยธรรมทางพุทธศาสนาและคริสตศาสนาที่มีต่อพฤติกรรมของพยาบาลชาวพุทธและคริสต์. ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาศาสนาเปรียบเทียบ. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหิดล.
เอ็ดมันด์ ชาน. (2560). การเป็นสาวกแบบถึงรากถึงโคน. แปลโดย สุธิดา เว็สต์วูด. กรุงเทพมหานคร: กนกบรรณสาร.
บาทหลวงทศพร นารินรักษ์. (10, เมษายน 2567). การศึกษาเปรียบเทียบการมีส่วนร่วมทางศาสนาเพื่อการพัฒนาสังคม: กรณีศึกษาสาธารณะสงเคราะห์ในพระพุทธศาสนาเถรวาทและศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกในอำเภอเมือง จังหวัดเพชรบูรณ์. (พระบุญสม ธมฺมวโร (เชิดสูงเนิน), ผู้สัมภาษณ์).
Kenneth Scott Latourette. (2547). ประวัติศาสตร์ศาสนาคริสต์. แปลโดย ธนาภรณ์ ธรรมสุจริตกุล และสิธยา คูหาเสน่ห์. กรุงเทพมหานคร: พระคริตธรรม แผนกวรรณกรรม.