กลยุทธ์การบริหารความปลอดภัยตามหลักพุทธธรรมในโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์ของการบริหารความปลอดภัยตามหลักพุทธธรรมในโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา และ 2) สร้างกลยุทธ์การบริหารความปลอดภัยตามหลักพุทธธรรม โดยใช้ระเบียบวิธีการวิจัยแบบผสม กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ พระภิกษุ 3 รูป ผู้บริหารโรงเรียน 6 คน ผู้บริหารโรงเรียนและครูจากโรงเรียนขยายโอกาส 2,356 คน และผู้เชี่ยวชาญ 5 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง แบบสอบถามเกี่ยวกับสภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์ของการบริหารความปลอดภัย วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัย พบว่า 1. ผลการศึกษาสภาพปัจจุบันของการบริหารความปลอดภัยในโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาพบว่า โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (𝑥̅=3.64, S.D.=0.19) และสภาพที่พึงประสงค์โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (𝑥̅=4.34, S.D.=0.14) สำหรับความต้องการจำเป็นในการบริหารความปลอดภัยในโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา พบว่า ในภาพรวมมีความต้องการจำเป็นอยู่ในระดับสูง (PNI= 2.67) 2. ผลการสร้างกลยุทธ์การบริหารความปลอดภัยตามหลักพุทธธรรมในโรงเรียนขยายโอกาส พบว่า 1) ด้านภัยที่เกิดจากการใช้ความรุนแรงของมนุษย์ ประกอบด้วย 6 กลยุทธ์ 2) ด้านภัยที่เกิดจากอุบัติเหตุ ประกอบด้วย 13 กลยุทธ์ 3) ด้านภัยที่เกิดจากการถูกละเมิดสิทธิ์ ประกอบด้วย 12 กลยุทธ์ และ 4) ด้านภัยที่เกิดจากผลกระทบทางสุขภาวะทางกายและจิตใจ ประกอบด้วย 12 กลยุทธ์
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
กัมปนาท นาคบัว. (2565). การศึกษาแนวทางการดำเนินงานรักษาความปลอดภัยของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพิษณุโลก เขต 1. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหาร. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
กรมกิจการเด็กและเยาวชน. (2567). รายงานสถานการณ์ด้านเด็กและเยาวชน ไตรมาส 2–2567. กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.https://www.dcy.go.th/public/mainWeb/file_download/1714705487836-19838172.pdf.
จิราพร อิ่มสำราญ. (2562). ผลกระทบของการส่งเสริมสิทธิและสุขภาวะต่อพฤติกรรมนักเรียน. วารสารพัฒนศึกษาศาสตร์, 10(1): 30–42.
นงลักษณ์ วิรัชชัย และสุวิมล ว่องวาณิช. (2550). การวิจัยประเมินความต้องการจำเป็น. กรุงเทพฯ: ธรรมดาเพลส.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2547). อริยมรรคมีองค์แปด: แนวทางแห่งการดำเนินชีวิตอย่างมีสติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
พร้อมพิไล บัวสุวรรณ. (2554). ครอบครัวและโรงเรียน หุ้นส่วนเพื่อสุขภาพของผู้เรียน. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ด.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2553). คู่มือการดำเนินงานระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนของสถานศึกษา. https://www.sesalpglpn.go.th/ wp-content/uploads/2021/03/student_care_manual-1. pdf.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2563). คู่มือการดำเนินงานความปลอดภัยสถานศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. https://www.cpn1.go.th/2021/wp-content/uploads/2022/11/คู่มือความปลอดภัย-กระทรวงศึกษาธิการ.pdf.
สมชาย แก้วคำ. (2564). นโยบายสถานศึกษาปลอดภัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาเป็นสถานศึกษาสีขาวในสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสระแก้ว เขต 1. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏสระแก้ว, 3(1): 45-60.
สุชาติ สืบค้า. (2561). การบริหารความปลอดภัยในโรงเรียนไทยในยุคสังคมเปลี่ยนแปลง. วารสารวิชาการการศึกษา, 12(2): 45–58.
สุชาดา เกตุแก้ว และคณะ. (2567). แนวทางการบริหารสถานศึกษาปลอดภัยตามหลักปาปณิกธรรม โรงเรียนวัดบัวขวัญ (มีทับราษฎร์บำรุง) สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานนทบุรี เขต 1. วารสารวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 6(1): 109-119.
อดิศร ดีปานธรรม. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดการด้านความปลอดภัยแบบมีส่วนร่วมในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปรัชญาดุษฎี สาขาการจัดการเพื่อการพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฎราชนครินทร์.
Deming, W. E. (1986). Out of the Crisis. Cambridge, Mass: MIT Press
Fullan, M. (2001). Leading in a culture of change. San Francisco, CA: Jossey-Bass.
Greenberg, M., et al. (2003). Safe Schools: A Handbook for Violence Prevention. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
Hopkin, P. (2018). Fundamentals of risk management: Understanding, evaluating and implementing effective risk management. (5th ed.). London: Kogan Page.
Krejcie, R. V., & D.W. Morgan. (1970). “Determining Sample Size for Research Activities”. Educational and Psychological Measurement, 30(3): 607–610.
Maslow, A. H. (1943). A theory of human motivation. Psychological Review, 50(4): 370–396.
UNESCO. (2017). Comprehensive School Safety Framework. Global Alliance for Disaster Risk Reduction and Resilience in the Education Sector (GADRRRES). https://www.undrr.org/publication/comprehensive-school-safety-framework-2017.
