การพัฒนาระบบนิเวศการเรียนรู้ผ่านกระบวนการคิดเพื่อสร้างเสริมสังคมคุณธรรมของผู้เรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับความรู้ ความเข้าใจ ด้วยการใช้เหตุผลเชิงจริยธรรมเกี่ยวกับคุณธรรมของผู้เรียนหลังทำกิจกรรมการคิด 6 กิจกรรม ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี (Mixed Methods Research) กลุ่มเป้าหมายการวิจัย คือ นักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายจาก 2 โรงเรียนในจังหวัดเพชรบุรี จำนวน 58 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบสอบถามเชิงสถานการณ์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าที และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า 1) นักเรียนโรงเรียนท่ายางวิทยา และโรงเรียนวัดจันทราวาส (ศุขประสารราษฎร์) มีความรู้ ความเข้าใจ เกี่ยวกับคุณธรรมโดยรวมอยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ย (𝑥̄ = 4.43; 𝑥̄ = 4.35) ตามลำดับ มีความแตกต่างกัน อย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (t=0.975 Sig. = 0.352) ซึ่งการพัฒนาระบบนิเวศการเรียนรู้ผ่านกระบวนการคิดทั้ง 6 รูปแบบ ได้แก่ การคิดระบุประเด็นคุณธรรม การคิดเปรียบเทียบ การคิดลงความเห็น การวิเคราะห์และตีความ ค่ายการคิดสร้างสรรค์พฤติกรรมคุณธรรม และการเล่าเรื่องคุณธรรม ช่วยส่งเสริมให้ผู้เรียนมีส่วนร่วมในการเรียนรู้ สะท้อนคิด และแสดงพฤติกรรมคุณธรรมได้อย่างเป็นรูปธรรม ส่งผลให้เกิดนักเรียนต้นแบบคุณธรรม และสื่อสร้างสรรค์ที่เผยแพร่คุณธรรมสู่สาธารณะ ซึ่งสามารถนำไปประยุกต์ใช้ในบริบทโรงเรียนอื่นได้อย่างมีประสิทธิผลและมีประสิทธิภาพ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2561). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
ชูศรี วงศ์รัตนะ และองอาจ นัยพัฒน์. (2551). วิจัยทางการศึกษากับการพัฒนาคุณภาพการเรียนรู้. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นริศนา ใจคง และสิริกานต์ แก้วคงทอง. (2564). ระบบนิเวศการเรียนรู้เพื่อสร้างเสริมพฤติกรรมคุณธรรมในโรงเรียนระดับมัธยมศึกษา. วารสารการบริหารและพัฒนาการศึกษา, 17(1): 77–88.
บุญชม ศรีสะอาด. (2555). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ประเวศ วะสี. (2551). การปฏิรูปการเรียนรู้เพื่อสร้างพลเมืองคุณธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
วราภรณ์ ทองวิจิตร. (2564). การจัดกิจกรรมเชิงสถานการณ์เพื่อส่งเสริมคุณธรรมของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 23(2): 118–132.
Bruner, J. S. (1966). Toward a theory of instruction. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Dewey, J. (1963). Experience and education. New York: Collier Books.
Holgado, F. P., & Penalvo, F. J. G. (2017). Learning ecologies through digital technologies in higher education. Comunicar, 25(50): 53–61.
Jackson, T. (2013). Education for moral development in the 21st century. Oxford: Oxford University Press.
Kondratova, I., et al. (2017). Learning ecosystem as a key element of education for sustainable development. Proceedings of the International Conference on Education, Psychology, and Social Sciences (ICEPS) (pp. 215–220). Taipei: International Business Academics Consortium.
Krulik, S., & Rudnick, J. A. (1995). Reasoning and problem solving: A handbook for elementary school teachers. (2nd ed.). Boston: Allyn and Bacon.
Siemens, G. (2005). Connectivism: A learning theory for the digital age. International Journal of Instructional Technology and Distance Learning, 2(1): 3–10.
Thomas, D., & Brown, J. S. (2011). A new culture of learning: Cultivating the imagination for a world of constant change. Lexington, KY: CreateSpace.
