An Analysis of Thai Tourists’ Motivation for Visiting a Cultural Road: A Case Study of Ladyai Cultural Road, Phuket Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to analyze elements of motivation behind visiting Ladyai Cultural Road. The sample consisted of 424 Thai visitors. The research instrument was questionnaire and the data was examined via exploratory factor analysis. The results showed that there were: 1) two dimensions of pull factor: localness and facilities; and 2) three dimensions of push factor: self-fulfillment, novelty-seeking, and routine evasion. Stakeholders can use the research results to strengthen the management of Ladyai cultural road and make the place more outstanding.
Article Details
ลิขสิทธิ์ของบทความ
ผลงานที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ห้ามมิให้นำเนื้อหา ทัศนะ หรือข้อคิดเห็นใด ๆ ของผลงานไปทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วนโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากมหาวิทยาลัยหอการค้าไทยก่อน
References
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). Go local. สืบค้นเมื่อ 17 พฤษภาคม 2561, จาก https://thai.tourismthailand.org/
เฉา, เสิ้งสุง, กัลยรัตน์ แสนจันทร์, และ วงศ์ลัดดา วีระไพบูลย์. (2558). การวิเคราะห์แรงจูงใจในการท่องเที่ยวแบบผลักและแบบดึงของนักท่องเที่ยวเยาวชนนานาชาติ กรณีศึกษาของไทยและไต้หวัน. Veridian E-Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 8(1), 500-514.
ธนวัต คองประเสริฐ, สมชนก ภาสกรจรัส, และ พันธุมดี เกตะวันดี. (2557). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประเภทนักท่องเที่ยวญี่ปุ่นในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิทยาการจัดการ, 31(2), 1-33.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร, และภาคภูมิ ภัควิภาส. (2557). รูปแบบทางการตลาดที่เหมาะสมกับแหล่งท่องเที่ยวถนนคนเดินเชียงใหม่. วารสารสังคมศาสตร์สุรนารี, 8(2), 17-39.
เลิศพร ภาระสกุล. (2560). การเปรียบเทียบแรงจูงใจปัจจัยผลักและปัจจัยดึงในการมาท่องเที่ยวประเทศไทยของนักท่องเที่ยวจากกลุ่มประเทศยุโรป กลุ่มประเทศอเมริกา และจากประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน. วารสารวิจัย มสด. สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 13(1), 197-221.
สุพาดา สิริกุตตา, จิระวัฒน์ อนุวิชชานนท์, และนงลักษณ์ โพธิ์ไพจิตร. (2557). แนวทางการพัฒนาถนนคนเดินเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืนในประเทศไทย: กรณีศึกษาจังหวัดเชียงใหม่ และภูเก็ต. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุพาดา สิริกุตตา, และไพบูลย์ อาชารุ่งโรจน์. (2558). ปัจจัยสู่ความสำเร็จของโมเดลต้นแบบถนนคนเดินประเทศจีน. วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ, 6(1), 124-136.
แสงเดือน รตินธร. (2555). ปัจจัยผลักดันและปัจจัยดึงดูดที่มีผลต่อนักท่องเที่ยวชาวจีนในการตัดสินใจเลือก มาท่องเที่ยวในประเทศไทย. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย, 18(2), 84-104.
อรจันทร์ ศิริโชติ. (2557). ภาพลักษณ์แหล่งท่องเที่ยวจังหวัดสงขลา. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 34(3), 54-64.
Esichaikul, R. (2012). Travel motivations, behavior and requirements of European senior tourists to Thailand. PASOS: Revista de Turismo y Patrimonio Cultural, 10(2), 47-58.
Tolman, E.C. (1959). Principles of purposive behavior. In S. Koch, Psychology: A study of a science: Vol. 2 (pp. 92-157). New York: McGraw-Hill.
United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. (2018). Creative cities network. Retrieved May 20, 2018, from: https://en.unesco.org/creative-cities/phuket