บทคร่ำครวญในกวีนิพนธ์ไทยสมัยใหม่

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มุ่งศึกษาบทคร่ำครวญที่ปรากฏในกวีนิพนธ์ไทยสมัยใหม่ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะและความสำคัญของบทคร่ำครวญ ตลอดจนศึกษาแนวคิดที่สื่อผ่านบทคร่ำครวญในกวีนิพนธ์ไทยสมัยใหม่ โดยขอบเขตของการศึกษาผู้วิจัยจะศึกษาเฉพาะผลงานของ อังคาร กัลยาณพงศ์  เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์  สุจิตต์ วงษ์เทศ  คมทวน คันธนู  แรคำ ประโดยคำ และไพวรินทร์ ขาวงาม  การเลือกผลงานของกวีดังกล่าวเพราะมีลักษณะเด่นด้านการสืบทอดบทคร่ำครวญจากอดีตและนำมาปรับเปลี่ยนให้เข้าบริบททางสังคมและวัฒนธรรมแห่งยุคสมัย

ผลการวิจัยพบว่าลักษณะของบทคร่ำครวญในกวีนิพนธ์ไทยสมัยใหม่มีทั้งการเดินทางพลัดพรากจากถิ่นที่อยู่ การร่ำไห้ การรำลึกถึงอดีตอันแสนสุข การนำสิ่งที่พบเห็นมาเป็นสื่อในการคร่ำครวญ และการคร่ำครวญในเชิงวิพากษ์วิจารณ์สังคม โดยมีพื้นฐานมาจากการคร่ำครวญของกวีในอดีต แต่กวีไทยสมัยใหม่ได้ขยายขอบเขตเนื้อหาของการคร่ำครวญในระดับปัจเจกบุคคลไปสู่สังคมโดยรวม ทั้งยังพบว่าบทคร่ำครวญใน กวีนิพนธ์ไทยสมัยใหม่มีความสำคัญเป็นสื่อแสดงอารมณ์ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง และเป็นสื่อแสดงทัศนะของกวีที่มีต่อสังคม ธรรมชาติ และการเมือง ตลอดจนเอื้อให้กวีได้แสดงความสามารถทางการประพันธ์ ทั้งนี้เพื่อให้ผู้อ่านเกิดอารมณ์สะเทือนใจและเกิดจินตนาการร่วมรับรู้ความรู้สึกที่ซับซ้อนรวมถึงเข้าใจแนวคิดของกวีได้ดียิ่งขึ้น