การสร้างวัฒนธรรมองค์การที่สนับสนุนความสามารถทางการแข่งขันของอุตสาหกรรมบริการ
คำสำคัญ:
วัฒนธรรมองค์การ, ความสามารถทางการแข่งขัน, อุตสาหกรรมบริการบทคัดย่อ
ในปัจจุบันความสามารถทางการแข่งขันถือเป็นสิ่งที่อุตสาหกรรมบริการต้องให้ความสำคัญ การที่บริษัทมีผลการดำเนินงานที่โดดเด่นได้นั้นเป็นเพราะสามารถที่จะพัฒนาและมีความสามารถในการแข่งขันอย่างยั่งยืน ซึ่งความสามารถทางการแข่งขันนี้อาจไม่ได้มาจากการกำหนดกลยุทธ์ที่เหนือกว่าบริษัทอื่น หรือการจัดโครงสร้างและระบบการทำงานที่มีประสิทธิภาพมากกว่า และการนำเทคโนโลยีสมัยใหม่ มาใช้ในการดำเนินงานเพียงเท่านั้น แต่ยังมาจากวัฒนธรรมองค์การที่มีเอกลักษณ์และมีความแข็งแกร่งด้วย ซึ่งธุรกิจจะสามารถใช้การสร้างวัฒนธรรมองค์การเข้ามามีส่วนช่วยสนับสนุนความสามารถทางการแข่งขันได้โดยการมีวัฒนธรรมแบบมุ่งเน้นการเปลี่ยนแปลง รูปแบบวัฒนธรรมองค์การนี้จะสามารถสนับสนุนความได้เปรียบในการแข่งขันแก่องค์การได้ สร้างผลดำเนินการด้านการเงินให้สูงขึ้น โดยเฉพาะวัฒนธรรมที่สร้างคุณค่าแก่องค์การ จะช่วยสนับสนุนให้ยอดขายสูงขึ้น และเพิ่มมูลค่าทางการเงินให้องค์การ
References
กัญญา ศิริกุล. (2561). วัฒนธรรมองค์กร ข้อได้เปรียบในการแข่งขันที่ลอกเลียนได้ยาก. วารสารรามคำแหง. 20(1). 32-46.
ฉัตยาพร เสมอใจ และ ฐิตินันท์ วารีวนิช. (2551). หลักการตลาด. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ฉันทพิชญ์ อาริยะโรจน์. (2554). ความสัมพันธ์ของปัจจัยเชิงกลยุทธ์กับความสามารถทางการแข่งขันด้านการศึกษาของมหาวิทยาลัยเอกชนกลุ่มเครือข่ายเบญจมิตรวิชาการ. (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช).
ชัยสมพล ชาวประเสริฐ. (2557). การตลาดบริการ. กรุงเทพฯ: ส.เอเซียนเพรส (1989).
ทวีเกียรติ ประพฤทธิ์ตระกูล และ ยุวัฒน์ วุฒิเมธี. (2554). ตัวแบบการจัดการองค์การเพื่อความได้เปรียบในการแข่งขันในอุตสาหกรรมไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์. วารสารบริหารธุรกิจ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 34(129). 24-40.
ธนาคารแห่งประเทศไทย. (2561). Thailand’s Key Macroeconomic Chart Pack. สืบค้นจาก https://www.bot.or.th/Thai/Statistics/Graph/Chart_Pack/Chart%20Pack.pdf
ธนชัย ยมจินดา. (2552). การจัดการกลยุทธ์ และสมรรถนะ. เอกสารประกอบบรรยายชุดวิชา สาขาวิชาวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นิรมล นันตะคุคนธ์. (2553). ปัจจัยเชิงกลยุทธ์ที่ส่งผลกระทบต่อความสามารถทางการแข่งขันของ บริษัท ผลิตไฟฟ้าราชบุรีโฮลดิ้ง จํากัด (มหาชน). (การศึกษาค้นคว้าอิสระสาขาวิทยาการจัดการ, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช).
เนตร์พัณณา ยาวิราช. (2558). การพัฒนาองค์การและการเปลี่ยนแปลง. กรุงเทพฯ: บริษัท ทริปเพิ้ล กรุ๊ป
บุญเกียรติ ชีวะตระกูลกิจ. (2559). การจัดการเชิงยุทธศาสตร์สำหรับ CEO (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ : พี.เพรส.
พัชสิรี ชมพูคำ. (2553). องค์การและการจัดการ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แมคกรอฮิล.
มัทณี บุญประเสริฐ. (2557). วัฒนธรรมขององค์การ พฤติกรรม และคุณภาพชีวิตการทำงาน ที่ส่งผลต่อระดับความสำเร็จในการทำงานของพนักงานระดับปฏิบัติการบริษัทเอกชน เขตห้วยขวาง. (การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ)
ศิริยุพา รุ่งเริงสุข. (2559). วัฒนธรรมองค์กรของ Start-up ระดับโลก. สืบค้นจาก http://www.bangkokbiznews.com/blog/detail/639682
สมจินตนา คุ้มภัย. (2553). การเปรียบเทียบวัฒนธรรมองค์การที่มีผลต่อประสิทธิผลองค์การ: กรณีศึกษารัฐวิสาหกิจในประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์ รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริการศาสตร์).
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร และ เบญญาภา กันทะวงศ์วาร. (2553). การบริหารความได้เปรียบทางการแข่งขันเพื่อความสำเร็จในการดำเนินงานของธุรกิจวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม โดยการวัดผลปฏิบัติแบบดุลยภาพ ในเขตภาคเหนือของประเทศไทย. วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ, 2(1).
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร และ สรุชัย อุดมอ่าง. (2554). การบริหารความได้เปรียบทางการแข่งขันเพื่อความสำเร็จในการดำเนินงานของธุรกิจ SMEs ในเขตภาคเหนือของประเทศไทย. วารสารวิทยาการจัดการ, 28(1).
วิรัช สงวนวงศ์วาน. (2550). การจัดการและพฤติกรรมองค์กร. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
Barney,Jay B. (2014). Gaining and Sustaining Competitive Advantage. London: Pearson Higher ed.
Bowditch, J. L., & Buono, A. F. (2005). A Primer on Organizational Behavior. (6th ed.). New York: Wiley.
Buytendijk, F. (2006). The Five Keys to Building a High-Performance Organization. Business Performance Management. 4(1), 24-30.
Cameron, K. S., & Quinn, R. E. (1999). Diagnosing and Changing Organizational Culture: Based on The Competing Values Framework. Reading Mass: Addison-Wesley.
Deal, T. E., & Kennedy, A. A. (1982). Corporate Culture: The Rites and Rituals of Corporate Life. Reading, Mass: Addison- Wesley.
George, M. J., & Jones, G. R. (2012). Understanding and Managing Organization Behavior, Student Value Edition. (6th ed). New Jersey: Pearson.
Gordon, G. G., & Ditomaso, N. (1992). Predicting Corporate Performance from Organizational Culture. Journal of Management Studies. 29.
Handy, C. (1991). Gods of Management: The Changing Work of Organizations. London: Business Books.
Kotler, P., & Armstrong, G. (2017). Principles of Marketing. (17th ed.). Harlow: Pearson Education.
Kotter, J. P., & Heskett, J. L. (1992). Corporate Culture and Performance. New York: The Free Press.
Krames, J. A. (2003). What the Best CEOs Know: 7 Exceptional Leaders and Their Lessons for Transforming any Business. New York: McGraw-Hill.
Messmer, M. (2001). Capitalizing in Corporate Culture. Internal Auditor. 58(8), 38-45.
Peters, T. J., & Waterman, R. H. (1982). In Search of Excellence: Lessons from America’s Best-Run Companies. New York: Harper & Row.
Robbins, S. P., & DeCenzo, D. A. (2017). Fundamentals of Management. (10th ed.). Upper Saddle River,N.J.: Pearson.
Schein, Edgar H. (2016). Organizational Culture and Leadership. (5th ed.). San Francisco: Jossey-Bass.
Schein, E. H. (2009). The Corporate Culture Survival Guide New and Revised Edition. San Francisco: Jossey-Bass.
Trompenaars, F., & Hampden-Turner, Charles. (2004). Managing People Across Cultures. Oxford: Capstone.
Williams, C. (2008). Effective Management: A Multimedia Approach. (3rd ed.). Mason,Ohio: Thomson South-Western.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ ผู้เขียน
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารเครือข่ายส่งเสริมการวิจัยทางมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์จะถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
