ORGANIZATIONAL CULTURE CREATION SUPPORTING COMPETITIVE CAPABILITY OF THE SERVICE INDUSTRY
Keywords:
Organizational Culture, Competitive Capability, Service IndustryAbstract
At present, the competitive capability is to what the service industry must pay attention. The company's performance is outstanding because of its ability to develop and have a sustainable competitive edge. This competitive capability may not merely come from superior defining strategies, more efficient structure, better work system or more modern technology application than other business operation, but it, in fact, also comes from a unique and strong organizational culture. Businesses will be able to use the organizational culture to help support competitive capability by having a change-oriented culture. This organizational culture can support the competitive advantage of the organization and generate higher financial results. Especially, the culture that creates value for the organization will help support higher sales and increase financial value for the organization.
References
กัญญา ศิริกุล. (2561). วัฒนธรรมองค์กร ข้อได้เปรียบในการแข่งขันที่ลอกเลียนได้ยาก. วารสารรามคำแหง. 20(1). 32-46.
ฉัตยาพร เสมอใจ และ ฐิตินันท์ วารีวนิช. (2551). หลักการตลาด. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ฉันทพิชญ์ อาริยะโรจน์. (2554). ความสัมพันธ์ของปัจจัยเชิงกลยุทธ์กับความสามารถทางการแข่งขันด้านการศึกษาของมหาวิทยาลัยเอกชนกลุ่มเครือข่ายเบญจมิตรวิชาการ. (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช).
ชัยสมพล ชาวประเสริฐ. (2557). การตลาดบริการ. กรุงเทพฯ: ส.เอเซียนเพรส (1989).
ทวีเกียรติ ประพฤทธิ์ตระกูล และ ยุวัฒน์ วุฒิเมธี. (2554). ตัวแบบการจัดการองค์การเพื่อความได้เปรียบในการแข่งขันในอุตสาหกรรมไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์. วารสารบริหารธุรกิจ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 34(129). 24-40.
ธนาคารแห่งประเทศไทย. (2561). Thailand’s Key Macroeconomic Chart Pack. สืบค้นจาก https://www.bot.or.th/Thai/Statistics/Graph/Chart_Pack/Chart%20Pack.pdf
ธนชัย ยมจินดา. (2552). การจัดการกลยุทธ์ และสมรรถนะ. เอกสารประกอบบรรยายชุดวิชา สาขาวิชาวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นิรมล นันตะคุคนธ์. (2553). ปัจจัยเชิงกลยุทธ์ที่ส่งผลกระทบต่อความสามารถทางการแข่งขันของ บริษัท ผลิตไฟฟ้าราชบุรีโฮลดิ้ง จํากัด (มหาชน). (การศึกษาค้นคว้าอิสระสาขาวิทยาการจัดการ, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช).
เนตร์พัณณา ยาวิราช. (2558). การพัฒนาองค์การและการเปลี่ยนแปลง. กรุงเทพฯ: บริษัท ทริปเพิ้ล กรุ๊ป
บุญเกียรติ ชีวะตระกูลกิจ. (2559). การจัดการเชิงยุทธศาสตร์สำหรับ CEO (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ : พี.เพรส.
พัชสิรี ชมพูคำ. (2553). องค์การและการจัดการ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แมคกรอฮิล.
มัทณี บุญประเสริฐ. (2557). วัฒนธรรมขององค์การ พฤติกรรม และคุณภาพชีวิตการทำงาน ที่ส่งผลต่อระดับความสำเร็จในการทำงานของพนักงานระดับปฏิบัติการบริษัทเอกชน เขตห้วยขวาง. (การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ)
ศิริยุพา รุ่งเริงสุข. (2559). วัฒนธรรมองค์กรของ Start-up ระดับโลก. สืบค้นจาก http://www.bangkokbiznews.com/blog/detail/639682
สมจินตนา คุ้มภัย. (2553). การเปรียบเทียบวัฒนธรรมองค์การที่มีผลต่อประสิทธิผลองค์การ: กรณีศึกษารัฐวิสาหกิจในประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์ รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริการศาสตร์).
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร และ เบญญาภา กันทะวงศ์วาร. (2553). การบริหารความได้เปรียบทางการแข่งขันเพื่อความสำเร็จในการดำเนินงานของธุรกิจวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม โดยการวัดผลปฏิบัติแบบดุลยภาพ ในเขตภาคเหนือของประเทศไทย. วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ, 2(1).
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร และ สรุชัย อุดมอ่าง. (2554). การบริหารความได้เปรียบทางการแข่งขันเพื่อความสำเร็จในการดำเนินงานของธุรกิจ SMEs ในเขตภาคเหนือของประเทศไทย. วารสารวิทยาการจัดการ, 28(1).
วิรัช สงวนวงศ์วาน. (2550). การจัดการและพฤติกรรมองค์กร. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
Barney,Jay B. (2014). Gaining and Sustaining Competitive Advantage. London: Pearson Higher ed.
Bowditch, J. L., & Buono, A. F. (2005). A Primer on Organizational Behavior. (6th ed.). New York: Wiley.
Buytendijk, F. (2006). The Five Keys to Building a High-Performance Organization. Business Performance Management. 4(1), 24-30.
Cameron, K. S., & Quinn, R. E. (1999). Diagnosing and Changing Organizational Culture: Based on The Competing Values Framework. Reading Mass: Addison-Wesley.
Deal, T. E., & Kennedy, A. A. (1982). Corporate Culture: The Rites and Rituals of Corporate Life. Reading, Mass: Addison- Wesley.
George, M. J., & Jones, G. R. (2012). Understanding and Managing Organization Behavior, Student Value Edition. (6th ed). New Jersey: Pearson.
Gordon, G. G., & Ditomaso, N. (1992). Predicting Corporate Performance from Organizational Culture. Journal of Management Studies. 29.
Handy, C. (1991). Gods of Management: The Changing Work of Organizations. London: Business Books.
Kotler, P., & Armstrong, G. (2017). Principles of Marketing. (17th ed.). Harlow: Pearson Education.
Kotter, J. P., & Heskett, J. L. (1992). Corporate Culture and Performance. New York: The Free Press.
Krames, J. A. (2003). What the Best CEOs Know: 7 Exceptional Leaders and Their Lessons for Transforming any Business. New York: McGraw-Hill.
Messmer, M. (2001). Capitalizing in Corporate Culture. Internal Auditor. 58(8), 38-45.
Peters, T. J., & Waterman, R. H. (1982). In Search of Excellence: Lessons from America’s Best-Run Companies. New York: Harper & Row.
Robbins, S. P., & DeCenzo, D. A. (2017). Fundamentals of Management. (10th ed.). Upper Saddle River,N.J.: Pearson.
Schein, Edgar H. (2016). Organizational Culture and Leadership. (5th ed.). San Francisco: Jossey-Bass.
Schein, E. H. (2009). The Corporate Culture Survival Guide New and Revised Edition. San Francisco: Jossey-Bass.
Trompenaars, F., & Hampden-Turner, Charles. (2004). Managing People Across Cultures. Oxford: Capstone.
Williams, C. (2008). Effective Management: A Multimedia Approach. (3rd ed.). Mason,Ohio: Thomson South-Western.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ ผู้เขียน
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารเครือข่ายส่งเสริมการวิจัยทางมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์จะถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
