แนวทางการส่งเสริมคุณธรรมความซื่อสัตย์ ในโรงเรียนระดับประถมศึกษา อำเภอเมือง จังหวัดตราด
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาความซื่อสัตย์ในคัมภีร์พระพุทธศาสนาในโรงเรียนระดับประถมศึกษา อำเภอเมือง จังหวัดตราด 2) เพื่อศึกษาพฤติกรรมการปฏิบัติตามหลักความซื่อสัตย์ของนักเรียนในโรงเรียนระดับประถมศึกษา อำเภอเมือง จังหวัดตราด และ 3) เพื่อศึกษาแนวทางการส่งเสริมคุณธรรมความซื่อสัตย์ในโรงเรียนระดับประถมศึกษา อำเภอเมือง จังหวัดตราดผลการศึกษาพบว่า
1) หลักการใช้ความซื่อสัตย์ในการสร้างความเข้าใจในหลักคุณธรรมความซื่อสัตย์สามารถสร้างได้โดยแทรกในกิจกรรมทางการเรียนทางการสอนในทุกสาระวิชาจะเห็นได้ว่าในทุกสังคมประกอบด้วยสมาชิกหรือบุคคลที่แตกต่างหลากหลายตามบทบาทและหน้าที่ต่างๆ ที่เหมือนกันบ้างและต่างกันบ้าง โดยหลักความซื่อสัตย์การยึดมั่นในความจริงในเรื่องดีถูกตองดีงาม ทั้งตัวเองและผู้อื่น โดยไม่คนโกง หรือปฏิบัติด้วยใจปริสุทธ์ ตรงหลักความจริงใจ ตั้งตัวอยู่ในความจริงใจความเป็นคนตรงไปตรงมา ทั้งตัวเองและสังคม คือคุณธรรมความจริง
2) การดูพฤติกรรมนักเรียนนั้นจะต้องคำนึงถึง คุณลักษณะที่ช่วยให้เป็นที่ยอมรับนับถือและไว้วางใจ เป็นที่น่าคบหาสมาคมด้วย และต้องเข้าใจด้วยว่าทุกสังคมประกอบด้วยสมาชิกหรือบุคคลที่แตกต่างหลากหลายตามบทบาทและหน้าที่ต่างๆ ความซื่อสัตย์นอกจากจะมีความสำคัญแล้ว จะต้องมีวินัย มีกฎเกณฑ์ ระเบียบ ข้อบังคับการปฏิบัติสำหรับควบคุมความประพฤติของคนในสังคมให้เรียบร้อย ดีงาม เป็นแบบแผนอันหนึ่งอันเดียวอัน จะได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข
3) การนำหลักความซื่อสัตย์มาใช้ต้องประพฤติตรงตามความเป็นจริงต่อตนเองและผู้อื่น, ควรเป็นแนวทางในการประพฤติปฏิบัติในสิ่งที่ดีงามและต้องให้เด็กได้ฝึกฝนตนเองให้เข้มแข็ง และถ้ามีการโต้แย้งในหมู่คณะให้ใช้เหตุผล เพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งยอมรับฟัง ไม่ใช้อารมณ์มาเป็นตัวตัดสินปัญหา
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
กรมวิชาการ. (2541). คู่มือการเสริมสร้างค่านิยม คุณธรรมจริยธรรมและวินัย ระดับประถมศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
พระเทพเวที. (2536). การศึกษาเครื่องมือพัฒนาที่ยังต้องพัฒนา. มปท: ส่องสยาม.
มหาจุฬาลงกรณราวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฏกฉบับภาษาไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วีระพงศ์ ถิ่นแสนดี. (2550). “การพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมนักเรียนโรงเรียนสิงห์สะอาด อำเภอสหัสขันธ์ จังหวัดกาฬสินธุ์”. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา.บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
สำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ. (2543). กระบวนการปฏิรูปการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ.
สำนักงานปฏิรูปการศึกษา. (2562). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ (ฉบับที่ 4).กรุงเทพมหานคร: คุรุสภา.
สมปอง ช่วยพรม และวารีรัตน์ แก้วอุไร. (2559). การพัฒนารูปแบบกิจกรรมเสริมสร้างจิตสาธารณะ ตามหลักการเรียนรู้แบบรับใช้สังคมสำหรับนักเรียนระดับประถมศึกษา. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฎลำปาง, 5(2): 133-146.
อัจฉริยา สุรวรเชษฐ. (2560). ศึกษารูปแบบการพัฒนาพฤติกรรมความซื่อสัตย์ต่อตนเองของนักเรียนระดับประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยบูรพา.
พระครูนิวิฐวิริยคุณ ฐิตวิริโย (โปธาวิชัย). (2549). “การพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมนักเรียนของโรงเรียนการ กุศลของวัดในพระพุทธศาสนา จังหวัดลําพูน”. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏลําปาง.
