แนวทางการพัฒนาสมรรถนะครูยุคใหม่สำหรับการเรียนรู้ศตวรรษที่ 21 โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นในกรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพที่เป็นจริงของการพัฒนาสมรรถนะครูยุคใหม่ในศตวรรษที่ 21 โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นในกรุงเทพมหานคร 2) เสนอแนะแนวทางการพัฒนาสมรรถนะครูยุคใหม่ในศตวรรษที่ 21 โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นในกรุงเทพมหานคร และ 3) ประเมินแนวทางการพัฒนาสมรรถนะครูยุคใหม่ในศตวรรษที่ 21 โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นในกรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่าง คือ ครูจำนวน 60 คน โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา โรงเรียนเทพศิรินทร์ โรงเรียนวัดราชาธิวาส และโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนคริทรวิโรฒ ประสานมิตร ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้น เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพที่เป็นจริงของการพัฒนาสมรรถนะครูยุคใหม่ในศตวรรษที่ 21 โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นในกรุงเทพมหานคร โดยรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายข้อ พบว่า จริยธรรมและจรรยาบรรณวิชาชีพครู มากที่สุด รองลงมาคือ การพัฒนาตนเอง และการทำงานเป็นทีม 2) แนวทางการพัฒนาสมรรถนะครูยุคใหม่ในศตวรรษที่ 21 โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นในกรุงเทพมหานคร มี 3 แนวทาง ได้แก่ การทำงานเป็นทีม ประกอบด้วย 4 ตัวบ่งชี้ การพัฒนาตนเอง ประกอบด้วย 4 ตัวบ่งชี้ จริยธรรม และจรรยาบรรณวิชาชีพครู ประกอบด้วย 6 ตัวบ่งชี้ และ 3) การประเมินความเหมาะสม ความเป็นไปได้ และความเป็นประโยชน์ของแนวทางการพัฒนาสมรรถนะครูยุคใหม่ในศตวรรษที่ 21 โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
กัญญาพัชญ์ กานต์ภูวนันต์ และวีระวัฒน์ อุทัยรัตน์. (2562). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ของครูโรงเรียนมัธยมศึกษาขนาดใหญ่พิเศษ สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน: วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 47(1): 1-17.
เชน หมั่นเขตรกิจ. (2551). การพัฒนารูปแบบการนาครูใหม่เข้าสู่งาน ในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 15(5): 41-56.
พิณสุดา สิริธรังศรี. (2557). การยกระดับคุณภาพครูไทยในศตวรรษที่ 21. วารสารวิจัยเพื่อพัฒนาสังคมและชุมชนมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 1(2): 1-13.
โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนคริทรวิโรฒ ประสานมิตร. (2566). รายงานผลการดำเนินงานโรงเรียนในกลุ่มสาธิต ประจำปี 2566. กรุงเทพฯ: โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนคริทรวิโรฒ ประสานมิตร.
ลัดดาวัลย์ สืบจิต. (2556). การพัฒนาตัวบ่งชี้สมรรถนะครูในศตวรรษที่ 21 สังกัดสำนักงานคณะกรรมการ การศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารศึกษาศาสตร ฉบัับวิจัยบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแกน, 8(4): 142-2150.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา. (2561). หลักเกณฑ์และวิธีการเตรียมความพร้อมและพัฒนาอย่างเข้ม ตำแหน่งครูผู้ช่วย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา.
Helen Huntly. (2008). Teachers’ Work: Beginning Teachers’ Conceptions of Competence. The Australian Educational Researcher, 35(1): 125-145.
Krejcie and Morgan. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(5): 607-610.
Schleicher, A. (2010). Preparing Teachers and Developing school Leaders for the 21st Century: Lessons from around the world. OECD Publishing.
