บทบาทของประชาชนกับการแก้ไขความรุนแรงทางสังคม ในชุมชนวัดม่วงกรุงเทพมหานคร
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาแนวทางแก้ไขความรุนแรงทางสังคม 2) พัฒนาบทบาทของประชาชนกับการแก้ไขความรุนแรงทางสังคมตามหลักฆราวาสธรรม 4 เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี กลุ่มตัวอย่าง คือ ประชาชนในชุมชนวัดม่วง เขตบางแค กรุงเทพมหานคร จำนวน 400 คน เครื่องมือคือแบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ ซึ่งได้ผ่านการตรวจสอบจากผู้ทรงคุณวุฒิ ใช้สถิติบรรยายในการวิจัยเชิงสังคมศาสตร์ ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติอนุมานหรืออ้างอิง ได้แก่ การทดสอบค่าที และ การทดสอบค่าเอฟ ถ้าพบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 จะทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยเป็นรายคู่ด้วยวิธีการของเชฟเฟ่ ผลการวิจัยพบว่า 1) ประชาชนมีบทบาทการแก้ไขความรุนแรงทางสังคมตามหลักฆราวาสธรรม 4 มีแนวทางแก้ไขปัญหา คือ สามารถมีส่วนร่วมในด้านการวางแผน การเข้าร่วมประชุม กำหนดยุทธศาสตร์ แผนงาน โครงการ และกิจกรรม ด้านการดำเนินการ สามารถเข้าร่วมกิจกรรมในพื้นที่ชุมชน โดยผ่านกลุ่มจิตอาสา อาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน การสร้างภาคีเครือข่ายระหว่าง รัฐ เอกชน และประชาสังคม ด้านการจัดการตามแผน สามารถมีส่วนร่วมในการดำเนินการตามกิจกรรมต่างๆ ที่ชุมชนกำหนด เช่น จัดให้มีการอบรมหลักสูตรการป้องกันความรุนแรง ด้านการกำหนดติดตาม หน่วยงานที่เกี่ยวข้องและรับผิดชอบ สามารถกำกับติดตามให้ดำเนินการตามแผนที่กำหนดไว้ และด้านการประเมินผล หน่วยงานที่รับผิดชอบวัดประเมินความสำเร็จของแผนงานตามวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้ โดยคำนึงถึงคุณภาพชีวิตที่ดี ความปลอดภัย และความสงบ สันติสุข 2) บทบาทของประชาชนกับการแก้ไขความรุนแรงทางสังคมตามหลักฆราวาสธรรม 4 ได้แก่ สัจจะ มีความซื่อสัตย์ ความจริงใจ เพื่อให้เกิดความไว้วางใจไม่ก่อเหตุความรุนแรง ทมะ การรู้จักบังคับควบคุมอารมณ์ ข่มใจ ระงับความรู้สึกต่อเหตุการณ์ความรุนแรง ขันติ ความอดทนอดกลั้นต่อความรุนแรง จาคะ ความเสียสละ ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ การบริจาคแบ่งปัน เพื่อป้องกันปัญหาความรุนแรง และ 3) รูปแบบบทบาทการแก้ไขปัญหาความรุนแรง
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
ไทยรัฐ. (2564). สืบค้นข้อมูลเมื่อ 20 มิถุนายน 2566 จาก https://www.thairath. co.th/scoop/theissue/2220885, 2564.
ธีรศักดิ์ อุ่นอารมณ์เลิศ. (2549). เครื่องมือวิจัยทางการศึกษา: การสร้างและการพัฒนา. นครปฐม: ภาควิชาพื้นฐานทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ประกอบ กรรณสูตร. (2542). สถิติเพื่อการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
พระอธิการสุรศักดิ์ สุขุมาโล และอนุวัต กระสังข์. (2562). ชายไทยกับความศรัทธาการบวชในพระพุทธศาสนา. การประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 3 หลักสูตรบัณฑิตศึกษา ภาควิชารัฐศาสตร. คณะสังคมศาสตร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ยุทธพงษ์ กัยวรรณ์. (2543). พื้นฐานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
รัฐวิชญ์ อริยพัชญ์พล และคณะ. (2563). การแก้ปัญหาความรุนแรงในครอบครัว. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(4): 21-335.
วิชัย รูปขำดี. (2554). บทบาทของท้องถิ่นกับการแก้ไขความรุนแรงทางสังคม. วารสารสถาบันพระปกเกล้า, 9(1): 89-100.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). New York: Harper Collins. Publishers.