รูปแบบการจัดการเรียนรู้บูรณาการในรายวิชาภาษาไทยตามหลักไตรสิกขาเพื่อส่งเสริมทักษะการเรียนรู้และการสร้างสรรค์ชิ้นงานนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพปัจจุบันและความต้องจำเป็นเกี่ยวกับการจัดการเรียนรู้บูรณาการในรายวิชาภาษาไทยตามหลักไตรสิกขา 2) ออกแบบรูปแบบการจัดการเรียนรู้บูรณาการในรายวิชาภาษาไทยตามหลักไตรสิกขา 3) ทดลองใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้บูรณาการในรายวิชาภาษาไทยตามหลักไตรสิกขา และ 4) ประเมินรูปแบบการจัดการเรียนรู้บูรณาการในรายวิชาภาษาไทยตามหลักไตรสิกขาเพื่อส่งเสริมทักษะการเรียนรู้และการสร้างสรรค์ชิ้นงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 จังหวัดพระนครศรีอยุธยา โดยใช้การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยและพัฒนา กลุ่มตัวอย่าง นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนวังน้อย (พนมยงค์วิทยา) จำนวน 181 คน ได้จากการสุ่มกลุ่มตัวอย่างตามของเครจซี่และมอร์แกน เครื่องมือที่ใช้ คือ 1) แบบวิเคราะห์เอกสารเกี่ยวข้องกับรูปแบบการจัดการเรียนรู้ 2) แบบสอบถามความคิดเห็นเกี่ยวกับการจัดกิจกรรมการเรียนการสอน จำนวน 30 ข้อ 3) แบบสัมภาษณ์มีลักษณะคำถามปลายเปิดเกี่ยวกับการจัดการเรียนรู้ และ 4) แบบรับรองคุณภาพของของรูปแบบการจัดการเรียนรู้ฯ สถิติที่ใช้ คือ การวิเคราะห์เนื้อหา ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1. ผลการวิเคราะห์ข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับการจัดการเรียนรู้บูรณาการในรายวิชาภาษาไทยตามหลักไตรสิกขาเพื่อส่งเสริมทักษะการเรียนรู้และการสร้างสรรค์ชิ้นงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 จังหวัดพระนครศรีอยุธยา โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก 2. รูปแบบการจัดการเรียนรู้บูรณาการในรายวิชาภาษาไทยตามหลักไตรสิกขา พบว่า องค์ประกอบของรูปแบบ 5 องค์ประกอบ ได้แก่ หลักการ วัตถุประสงค์ การจัดกิจกรรมการเรียนการสอน การวัดและประเมินผล และปัจจัยสนับสนุน 3. ผลการประเมินผลการเปรียบเทียบทักษะการเรียนรู้และการสร้างสรรค์ชิ้นงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/1 หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และผลการประเมินความพึงพอใจของนักเรียน โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด และ 4. ผลการประเมินรูปแบบการจัดการเรียนรู้บูรณาการในรายวิชาภาษาไทยตามหลักไตรสิกขาอยู่ในระดับมากที่สุด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
กิตติพัฒน์ ศรีชัย. (2565). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ตามหลักไตรสิกขาร่วมกับแนวคิดจิตตปัญญาศึกษา เพื่อส่งเสริมคุณลักษณะของความเป็นพลเมืองดี สำหรับนักศึกษาประกาศนียบัตรวิชาชีพ. ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
บุญธรรม กิจปรีดาบริสุทธิ์. (2549). ระเบียบวิธีการวิจัยสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: จามจุรีโปรดักท์.
พระปลัดราชันย์ ขวัญเมือง. (2563). พัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามแนวคิดทางพระพุทธศาสนาเพื่อส่งเสริมความสามารถในการแก้ปัญหา สำหรับนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย. ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. วิทยาลัยครุศาสตร์: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2538). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พนม จองเฉลิมชัย. (2563). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ที่ส่งเสริมทักษะการแก้ปัญหาเชิงสร้างสรรค์สำหรับนักศึกษาวิชาชีพครู. ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาการทางการศึกษาและการจัดการเรียนรู้. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ภัทรานิษฐ์ พรหมสุรินทร์ และนภาภรณ์ ธัญญา. (2566). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ที่ส่งเสริมทักษะความคิดสร้างสรรค์สำหรับวิชาแอโรบิคของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนมัธยมศึกษาสาธิตวัดพระศรีมหาธาตุ. วารสาร Journal of Roi Kaensarn Academ, 8(3): 49-66.
Oladipo, S. E. (2009). Moral Education of the Child: Whose Responsibility. Department of Counseling Psychology, 20(2): 149-156.
