การตีความเรื่องภาษาคน-ภาษาธรรมของพุทธทาสภิกขุ ผ่านแนวคิดการตีความของฮันส์- จอร์จ กาดาเมอร์

ผู้แต่ง

  • พระนิติเวท ญาณเมธี (ทานประสิทธิ์)
  • สงวน หล้าโพนทัน

คำสำคัญ:

การตีความ, ภาษาคน-ภาษาธรรม

บทคัดย่อ

        บทความนี้พยายามชี้ให้เห็นถึงแนวทางการตีความของทั้งสองท่านคือ พุทธทาสภิกขุกับฮันส์-จอร์จ กาดาเมอร์ เกี่ยวกับการตีความศัพท์หรือคัมภีร์ทางศาสนาของตนเอง ซึ่งจะทำให้ผู้ศึกษาในภายหลังได้มองเห็นแง่มุมและวิธีต่างๆในการที่จะเข้าใจถึงความหมายของศัพท์ และหลักคำสอนในศาสนาของตนได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น  ประการสำคัญก็คือผู้เขียนบทความต้องการให้ผู้ศึกษาในภายหลังได้มองเห็นถึงมุมมองของการตีความทางศาสนาของทั้งทางตะวันออกและทางตะวันตก ได้เป็นภาพที่มองเห็นอย่างเด่นชัดมากขึ้น  อันจะเป็นการเอื้อประโยชน์แก่ผู้ที่จะศึกษาหลักคำสอนในพระพุทธศาสนาภายหลัง  ประเด็นเหล่านี้เอง ที่ทำให้ผู้เขียนมีความสนใจเป็นพิเศษที่จะพยายามศึกษาถึงวิธีการที่ท่านทั้งสองตามที่กล่าวมา ได้ในมาใช้ในการธำรงไว้ซึ่งศาสนาของตน  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การศึกษาหลักคำสอนในพระพุทธศาสนาที่มากกว่าการศึกษาให้เพียงเพื่อเข้าใจความหมายตามตัวอักษรหรือโครงสร้างเท่านั้น  เพราะการตีความหรืออรรถปริวรรตศาสตร์ในทางศาสนาเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง ที่ผู้ศึกษาควรจะใส่ใจไม่เพียงแต่จะศึกษาเอา เฉพาะหลักคำสอนเท่านั้นแต่จะต้องศึกษาเพื่อเข้าใจสิ่งที่แฝงอยู่ในหลักคำสอนนั้นให้ได้พร้อมกับการนำไปปฏิบัติเพื่อให้เกิดผลจริงและเป็นไปตามเป้าหมายแห่งการศึกษาของแต่ละศาสนาอยู่แล้ว

เอกสารอ้างอิง

กีรติ บุญเจือ. (2525). มนุษย์รู้ได้อย่างไร. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
พระธรรมปิฎก. (2538). พุทธธรรม. กรุงเทพฯ : มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พุทธทาสภิกขุ. (2509). ภาษาคน-ภาษาธรรม. กรุงเทพฯ : เอส. อาร์. ปรินติ้ง จำกัด.
_______. (2562). สืบค้นเมื่อ 15 มิถุนายน 2562 จาก https://th.wikibooks.org/wiki/พุทธทาสภิกขุ
วีรชาติ นิ่มอนงค์. (2552). การศึกษาวิเคราะห์ทฤษฎีอรรถปริวรรตศาสตร์ในคัมภีร์พระพุทธศาสนาเถรวาท. รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
Brede Kristensen. (1969). “The Meaning of Religion”. J.D. Bettis, ed. Phenomenology of Religion. London : Cambridge.
Hans-Georg, Gadamer. (1980). Dialogue and Dialecticb : Eight Hermeneutical Studies on Plato. Trans. P. Christopher Smith. New Haven, London: Yale University Press.
Hans-Georg, Gadamer. (1976). Hegel’s Dialectic: Five hermeneutical Studies. New Haven, London: Yale University Press.
Gethin, Rupert. (1998). The Foundations of Buddhism. Oxford, NY: Oxford University Press.
Immanuel Kant. (1920). Critique of Pure Reason. trans. by Norman Kemp Smith, NY: St. Martin’s Press.
Klemm, David E. (1986). Hermeneutical Inquiry. 2 Vols, Atlanta, GA: Scholars Press.
Paul Ricoeur. (1995). The Philosophy of Paul Ricoeur. ed., by Lewis Edwin Hahn, IL: Opencourt.
Paul Ricoeur. (1976). Interpretation Theory: Discourse and the Surplus Meaning. Fort Worth : Texas Christian University Press.
Paul Ricoeur. (1977). The Rule of Metaphor. trans. by Robert Czerny. Toronto: University of Toronto Press.
Paul Ricoeur. (1966). Freedom and Nature : The Voluntary and the Involuntary. Evanston : Northwestern University Press.
Rupert Gethin. (1978). The Foundations of Buddhism. Oxford. NY: Oxford University Press.
Seri Phongphit, Michael. (1978). The Problem of Religious Language: A Study of Buddhadasa Bhikkhu and Ian Ramsey as Models for a Mutual Understanding of Buddhism and Christianity. Doctoral Dissertation. Graduate School of Philosophy. Munichen University.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-10-01

รูปแบบการอ้างอิง

ญาณเมธี (ทานประสิทธิ์) พ. ., & หล้าโพนทัน ส. . (2019). การตีความเรื่องภาษาคน-ภาษาธรรมของพุทธทาสภิกขุ ผ่านแนวคิดการตีความของฮันส์- จอร์จ กาดาเมอร์ . Journal of Buddhist Education and Research (JBER), 5(2), 1–15. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jber/article/view/241841

ฉบับ

ประเภทบทความ

Academic Article