นโยบายทางการเมืองในการส่งเสริมการท่องเที่ยวขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นรอบบึงแก่นนคร จังหวัดขอนแก่น
คำสำคัญ:
นโยบายทางการเมือง; การส่งเสริมการท่องเที่ยว; องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาความคิดเห็นของประชาชนต่อนโยบายทางการเมืองในการส่งเสริมการท่องเที่ยว 2. เพื่อศึกษาความคิดเห็นของประชาชนต่อหลักธรรมการส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยหลักเบญจธรรม 3. เพื่อเปรียบเทียบความคิดเห็นของประชาชนต่อนโยบายทางการเมืองในการส่งเสริมการท่องเที่ยว จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคลและหลักเบญจธรรม 4. เพื่อศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นรอบบึงแก่นนคร จังหวัดขอนแก่น เป็นการวิจัยแบบผสม โดยการวิจัยเชิงปริมาณและคุณภาพ กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 285 คน ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 10 คน เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน โดยการทดสอบค่าที (t-test) และการทดสอบค่าเอฟ (F-test)
ผลการวิจัยพบว่า
1. ระดับความคิดเห็นของประชาชนต่อนโยบายทางการเมืองในการส่งเสริมการท่องเที่ยวขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นรอบบึงแก่นนคร จังหวัดขอนแก่น และระดับความคิดเห็นหลักธรรมในการส่งเสริมการท่องเที่ยวรอบบึงแก่นนครโดยหลักเบญจธรรม โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก
2. ประชาชนมี เพศ อายุ อาชีพ รายได้ และระดับการศึกษา มีความคิดเห็นต่อนโยบายทางการเมืองในการส่งเสริมการท่องเที่ยวขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นรอบบึงแก่นนคร จังหวัดขอนแก่น โดยภาพรวมไม่แตกต่างกัน และประชาชนที่มีการปฏิบัติตนตามหลักเบญจธรรมต่างกัน มีความคิดเห็นต่อนโยบายทางการเมืองในการส่งเสริมการท่องเที่ยวขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นรอบบึงแก่นนคร จังหวัดขอนแก่น แตกต่างกัน
3. แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นรอบบึงแก่นนคร จังหวัดขอนแก่น พบว่า ควรจัดกิจกรรมต่าง ๆ รอบบึงแก่นนคร ที่เป็นกิจกรรมอนุรักษ์วัฒนธรรมของชุมชน ควรมีการปรับปรุงภูมิทัศน์โดยรอบ และมีการจัดการเรียนรู้ในสถานที่สำคัญ มีการประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อต่าง ๆ นำเสนอข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อประชาชน มีการจัดตั้งคณะกรรมการบริหารบึงแก่นนคร เพื่อความเรียบร้อยในพื้นที่โดยรอบ
เอกสารอ้างอิง
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2563). บึงแก่นนคร (บึงใหญ่). สืบค้นเมื่อ 5 สิงหาคม 2563. จาก http://naturalsite.onep.go.th/site/detail/526.
ภัทรสุดา สายบัว. (2563). ประวัติบึงแก่นนคร. สืบค้นเมื่อ 5 สิงหาคม 2563. จาก https://sites.google.com/site/mtk21652/bung-kaen-nkhr.
ปัญญา คล้ายเดช. (2560). ระเบียบวิจัยทางรัฐศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). ขอนแก่น : หจก.ขอนแก่นการพิมพ์.
พระนัชพล ฐิตปญฺโญ (คงพันธ์), ชวาล ศิริวัฒน์ และสมชัย ศรีนอก. (2562). การศึกษาพฤติกรรมในการดำเนินชีวิตของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย ตามหลักเบญจศีล เบญจธรรม อำเภอขุนหาญ จังหวัดศรีสะเกษ. บัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ วิทยาลัยนครสวรรค์. 7(2).
พระเอกนรินทร์ อาภากโร, พระครูสุนทรมหาเจติยานุรักษ์ และจรูญศักดิ์ แพง. (2561). การประยุกต์ใช้หลักเบญจธรรมในการส่งเสริมคุณธรรมจริยธรรมในโรงเรียนเทศบาลตำบลสันมหาพน อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา. 9(1), 82-93.
พริ้มพัตร์ ไชยมี. (2559). การประเมินคุณภาพด้านการบริการนักท่องเที่ยวในแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในอำเภอเมืองอุบลราชธานี จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 7(2), 42-64.
พิสิฐ เจริญสุข. (2543). เบญจศีล – เบญจธรรม. กรุงเทพฯ : กรมการศาสนา.
สุชาดา รักเกื้อ. (2560). แนวทางพัฒนาการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเทศบาลตำบลนครชุม อำเภอเมืองกำแพงเพชร จังหวัดกำแพงเพชร. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 4. สถาบันวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร 22 ธันวาคม 2560.
สัมภาษณ์ นายมนตรี สิงหปุณณภัทร รองนายกเทศมนตรีนครขอนแก่น. 18 สิงหาคม 2563.

