ทัศนคติของผู้เรียนที่มีต่อการออกเสียงภาษาอังกฤษ และความสามารถด้านการจำแนกลักษณะทางเสียงและการออกเสียงคำศัพท์  ก่อนและหลังเรียนสรีรสัทศาสตร์ภาษาอังกฤษ

วไลพร  ศาสนประดิษฐ์

ผู้แต่ง

วไลพร ศาสนประดิษฐ์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, สงขลา, ประเทศไทย

คำสำคัญ:

สรีรสัทศาสตร์ภาษาอังกฤษ, ทัศนคติ, การจำแนกลักษณะทางเสียง, การออกเสียงภาษาอังกฤษ

บทคัดย่อ

งานวิจัยกึ่งทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบความสัมพันธ์ระหว่างทัศนคติของผู้เรียนที่มีต่อการออกเสียงภาษาอังกฤษ กับความสามารถด้านการจำแนกลักษณะทางเสียงและการออกเสียงคำศัพท์ ก่อนและหลังเรียนสรีรสัทศาสตร์ภาษาอังกฤษ กลุ่มตัวอย่างเป็นแบบเจาะจง ประกอบด้วยนิสิตเอกภาษาอังกฤษ จำนวน 32 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ (1) แบบประเมินทัศนคติ (2) แบบทดสอบ 1-4 (3) คำศัพท์ 1 ชุด สถิติในการวิเคราะห์ข้อมูลคือ ร้อยละ มัธยฐาน และฐานนิยม ผลการวิจัยพบว่า หลังเรียนระดับทัศนคติของผู้เรียนต่อการออกเสียงภาษาอังกฤษเปลี่ยนไปในเชิงบวกอย่างชัดเจน และสอดคล้องกับระดับความสามารถในการจำแนกลักษณะทางเสียงของคำศัพท์ผ่านการฟังในกิจกรรมเขียนตามคำบอก ในแบบทดสอบ 1-4 ที่เพิ่มขึ้นอยู่ในระดับดีมากทุกแบบทดสอบ คิดเป็นร้อยละ 96.9, 91.6, 96.4 และ 90.6 ตามลำดับ ในส่วนก่อนเรียนระดับความสามารถอยู่ในระดับที่ต้องปรับปรุงถึงระดับปานกลาง คิดเป็นร้อยละ 67.5, 43.4, 58.9 และ 37.5 ตามลำดับ เช่นเดียวกับระดับความสามารถของผู้เรียนในการออกเสียงคำศัพท์ที่เพิ่มสูงขึ้นหลังเรียน ผลลัพธ์ในแบบทดสอบประเภทออกเสียงโดยเปิดพจนานุกรมอังกฤษ-อังกฤษอยู่ในระดับคุณภาพมากที่สุด โดยมีค่ามัธยฐานซึ่งเป็นค่ากลางของระดับคะแนนความสามารถในการออกเสียงของผู้เรียนอยู่ที่ระดับ 4.7 และมีค่าฐานนิยมซึ่งเป็นค่าความถี่สูงสุดของระดับคะแนนความสามารถของผู้เรียนอยู่ที่ระดับ 5 ในส่วนก่อนเรียนความสามารถของผู้เรียนในแบบทดสอบประเภทออกเสียงโดยเปิดพจนานุกรมไทย-อังกฤษ อยู่ในระดับคุณภาพปานกลางค่อนไปทางต่ำ โดยมีค่ามัธยฐานอยู่ที่ระดับ 2.8 และค่าฐานนิยมอยู่ที่ระดับ 3 ผลลัพธ์จากการวิจัยนี้แสดงให้เห็นว่า ‘ทัศนคติ’ มีบทบาทสำคัญในการสร้างความสำเร็จในด้านการเรียนให้กับผู้เรียนควบคู่ไปกับระดับสติปัญญา ทัศนคติเชิงบวกของผู้เรียนต่อการออกเสียงภาษาอังกฤษช่วยส่งเสริมให้ระดับความสามารถด้านการจำแนกลักษณะทางเสียงและการออกเสียงคำศัพท์ภาษาอังกฤษของผู้เรียนเพิ่มสูงขึ้น

เอกสารอ้างอิง

กัญญาเลข ฟูตระกูล. (2565). การพัฒนาทักษะการฟังและการออกเสียงภาษาอังกฤษด้วยหลักการสอนอ่านแบบโฟนิกส์สังเคราะห์ โดยใช้วิธีการสอน Jolly Phonics. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 12(3), 229–244.

บุญชม ศรีสะอาด. (2554). หลักการวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สุวิริยาสาส์น.

พิณทิพย์ ทวยเจริญ. (2547). ภาพรวมของการศึกษาสัทศาสตร์และภาษาศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ระดับเชาวน์ปัญญา. (2566, 19 พฤศจิกายน). ใน วิกิพีเดีย. https://th.wikipedia.org/wiki/ระดับเชาวน์ปัญญา

รักษมน ยอดมิ่ง. (2560). การสอนออกเสียงภาษาอังกฤษของครูภาษาอังกฤษระดับประถมศึกษาในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 10(1), 1216–1226.

รัตตินันท์ ทูลศิริ, & นิธิดา อดิภัทรนันท์. (2563). การใช้วิธีสอนแบบโฟนิกส์เพื่อส่งเสริมความสามารถในการออกเสียงภาษาอังกฤษและความรู้คำศัพท์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. Journal of Education Naresuan University, 22(4), 185–198.

ฮาสีด๊ะ ดีนามอ. (2553). การศึกษาความสามารถในการฟัง-พูดภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โดยวิธีการสอนเพื่อการสื่อสารตามแนวคิดของคีธ จอห์นสัน [วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยทักษิณ].

Cambridge advanced learner’s dictionary (4th ed.). (2013). India: Cambridge University Press.

Harmer, J. (2007). The practice of English language teaching (4th ed.). Harlow, Essex: Pearson Education.

Nation, I. S. P. (2009). Teaching ESL/EFL listening and speaking. New York: Routledge.

Oxford advanced learner’s dictionary (7th ed.). (2005). Oxford: Oxford University Press.

Piaget, J. (1971). The theory of stages in cognitive development. In D. R. Green, M. P. Ford, & G. B. Flamer (Eds.), Measurement and Piaget (pp. x–x). New York: McGraw-Hill.

Shah, S. S. A., Othman, J., & Senom, F. (2017). The pronunciation component in ESL lessons: Teacher’s beliefs and practices. Indonesian Journal of Applied Linguistics, 6(2), 193–203. https://doi.org/10.17509/ijal.v6i2.4846

Wei, Y., & Zhou, Y. (2002). Insights into English pronunciation problems of Thai students. ERIC. https://eric.ed.gov/?id=ED476746