The Development of a Quality Management Model Based on the Dhosakit Mind Volunteer that Promotes to Public Mind of Ban Nong Yai (Khururat Uppatham) School Students
Abstract
This research article aimed to 1) to study the problems and development needs of students of Ban Nong Yai School (Khururat Uppatham) 2) Develop a concept-based quality management model. 3) Experimenting with the model and 4) evaluating the use of the model. The research was divided into 4 phases, with the sample in Phase 1 being executives, a total of 170 students and 5 qualified individuals were selected for the study in Phase 2 and 4 for group discussion and model assessment, and in Phase 3, a total of 270 students were used in the first semester of the 2024 academic year as an experimental group. The tools used to collect data include questionnaires. Observation form, interview form, model consistency assessment form, and model use evaluation form. Percentage, Mean, and Standard Deviation The results showed that 1) the students' public mental problems were high (x̄ = 4.12, S.D.=0.12), with the main problems in order of importance, including not seeing the care of public property as a duty (= 4.52), not helping or sharing others (x̄ = 4.03), not respecting the rights of others to use public resources ( x̄ = 4.01), and careless use of public goods (x̄ = 3.94). Stakeholders agreed that a model should be developed with four elements: principles, 2) Concept-based quality management model. "Volunteerism" consists of 4 main components: (1) Principles such as participation, decentralization, and responsibility, (2) Objectives to promote public spirit in all 4 aspects, and (3) 10 "Volunteer Activities" such as essay writing. (4) Evaluation of knowledge, skills, and desirable attributes, with the highest level of consistency of the model by qualified persons (x̄ = 4.56, S.D.=0.08), 3) The results of the model trial showed that the volunteer activities helped promote public spirit at an excellent level with a total score of 79.55 percent, especially the activities of "Volunteer for the Community" and "Service Volunteering" were at the highest level, and 4) The results of the evaluation of the use of the model by qualified persons were at the highest level. It was found that the possibility of the usefulness and suitability of the model were at the highest level in all aspects (average between 4.47–4.58).
References
กลุ่มวิชาการโรงเรียนบ้านหนองใหญ่. (2022). รายงานผลการประเมินคุณลักษณะอันพึงประสงค์. โรงเรียนบ้านหนองใหญ่ (คุรุราษฎร์อุปถัมภ์), องค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรี.
กุลทิพย์ ศาสตระรุจิ. (2018). พลังของจิตอาสาเพื่อสังคมไทย. สำนักงานส่งเสริมคุณธรรม.
เกษสุดา พุธทะลา. (2018). การจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาจิตสาธารณะของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา. สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
จันทนีย์ เฮิมนา. (2023). ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวตามกรอบความคิดแบบเติบโตเพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักเรียน. โรงเรียนปายวิทยาคาร จังหวัดแม่ฮ่องสอน.
ชัยพจน์ รักงาม. (2022). แนวทางการพัฒนาพฤติกรรมจิตอาสาของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ชาย โพธิสิตา. (2017). จิตสำนึกต่อสาธารณะสมบัติ: ศึกษากรณีกรุงเทพมหานคร. สำนักวิจัยสังคม.
ธนวรรณ เห็มบาสัตย์. (2022). การพัฒนารูปแบบคุณลักษณะอันพึงประสงค์ด้านจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาฬสินธุ์ เขต 2.
นัชกร ลับบัวงาม. (2017). ความสำคัญของหลักการบริหารแบบมีส่วนร่วมในสถานศึกษา. วารสารการบริหารการศึกษา, 12(3), 45–47.
บุญดี โงชาฤทธิ์. (2016). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมเพื่อพัฒนาจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. โรงเรียนมุกดาหาร สพม. เขต 22.
ฝ่ายบริหารทั่วไป. (2022). รายงานประจำปีการศึกษา 2565. โรงเรียนบ้านหนองใหญ่ (คุรุราษฎร์อุปถัมภ์), องค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรี.
พรพรหม พรรคพวก. (2017). การบริหารแบบมีส่วนร่วมเพื่อส่งเสริมจิตสาธารณะของผู้เรียนในโรงเรียนขนาดเล็ก. สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเลย เขต 1.
พระมหาวริทธิ์ธร จันทร์ชื่น. (2022). จิตสาธารณะในมิติพุทธจริยธรรม. สำนักพิมพ์ธรรมสภา.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2015). การประเมินทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 6). สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภฑิต สนธินุช. (2017). จิตอาสา: แนวทางพัฒนาคุณภาพคนไทยในศตวรรษที่ 21. สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สมคิด บางโม. (2015). การบริหารจัดการคุณภาพในสถานศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
สิทธิศักดิ์ ชำปฏิ. (2017). การบริหารเพื่อส่งเสริมคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
หนึ่งหฤทัย อาจปรุ. (2016). พฤติกรรมความมีจิตสาธารณะของผู้เรียนในโรงเรียน. สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา.
Bandura, A. (1977). Social learning theory. Prentice-Hall.
Brown, J. S., & Moberg, D. J. (1980). Organizational theory and behavior. Irwin.
Eggen, P., & Kauchak, D. (2006). Educational psychology: Windows on classrooms (7th ed.). Merrill Prentice Hall.
Gerlach, V. S., & Ely, D. P. (1980). Teaching and media: A systematic approach (2nd ed.). Prentice-Hall.
Keeves, J. P. (1988). Educational research, methodology, and measurement: An international handbook. Pergamon Press.
Kohlberg, L. (1984). Essays on moral development, Vol. II: The psychology of moral development. Harper & Row.
Madaus, G. F., Scriven, M., & Stufflebeam, D. L. (1983). Evaluation models. Kluwer-Nijhoff Publishing.
McGregor, D. (1960). The human side of enterprise. McGraw-Hill.
Ouchi, W. G. (1981). Theory Z: How American business can meet the Japanese challenge. Addison-Wesley.
Piaget, J. (1932). The moral judgment of the child. Routledge & Kegan Paul.
Reimer, J. (1989). Moral development and responsibility: Reasoning and understanding in adolescence. Academic Press.
Smith, N. L. (1979). The art and science of evaluation. Sage Publications.
Taylor, F. W. (1911). The principles of scientific management. Harper & Brothers.
Weber, M. (1947). The theory of social and economic organization (A. M. Henderson & T. Parsons, Trans.). Free Press.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
Categories
License
Copyright (c) 2025 Journal of Buddhist Education and Research (JBER)
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
