รูปแบบการจัดการเรียนรู้โดยใช้ปราสาทศรีพฤทเธศวรเป็นฐาน  เพื่อพัฒนาความฉลาดรู้ทางวัฒนธรรม ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ในจังหวัดศรีสะเกษ

อนุชิดา  สุระมิตร; วศิน  ปัญญาวุธตระกูล; อัจฉรา  ศรีพันธ์

ผู้แต่ง

อนุชิดา สุระมิตร มหาวิทยาลัยนเรศวร พิษณุโลก ประเทศไทย
วศิน ปัญญาวุธตระกูล มหาวิทยาลัยนเรศวร พิษณุโลก ประเทศไทย
อัจฉรา ศรีพันธ์ มหาวิทยาลัยนเรศวร พิษณุโลก ประเทศไทย

คำสำคัญ:

รูปแบบการจัดการเรียนรู้โดยใช้ปราสาทศรีพฤทเธศวรเป็นฐาน, ความฉลาดรู้ทางวัฒนธรรม, ปราสาทศรีพฤทเธศวรเป็นฐาน

บทคัดย่อ

งานวิจัยเรื่อง รูปแบบการจัดการเรียนรู้โดยใช้ปราสาทศรีพฤทเธศวรเป็นฐานเพื่อพัฒนาความฉลาดรู้ทางวัฒนธรรมของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ในจังหวัดศรีสะเกษ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยมีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันและปัญหาความฉลาดรู้ทางวัฒนธรรม ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ในจังหวัดศรีสะเกษ ใช้วิธีการวิจัยโดยการสัมภาษณ์ เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์ครูผู้สอนรายวิชาประวัติศาสตร์ อาจารย์ผู้มีความเชี่ยวชาญในการสอนประวัติศาสตร์บนฐานชุมชน ผู้เชี่ยวชาญในด้านประวัติความเป็นมาของปราสาทศรีพฤทเธศวร และนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 จำนวน 36 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือแนวคำถามในการสัมภาษณ์บุคคลากรครู บุคลากรอาจารย์มหาวิทยาลัย และบุคลากรผู้อำนวยการโรงเรียนวัดสระกำแพงใหญ่ เจ้าหน้าที่ประจำโบราณสถาน และปราชญ์ชาวบ้าน มีการวิเคราะห์ข้อมูลสร้างข้อสรุป และการวิเคราะห์เนื้อหา เป็นการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ นำข้อมูลที่ได้จากการศึกษามาจำแนกประเด็นตามที่กำหนด ตรวจสอบความน่าเชื่อถือของข้อมูลด้วยวิธีสามเส้าด้านวิธีรวบรวมข้อมูล ผลการวิจัย พบว่าปัจจุบันการจัดการเรียนรู้ด้านหลักสูตร ยังไม่มีหลักสูตรเกี่ยวข้องกับการพัฒนาความฉลาดรู้ทางวัฒนธรรมที่แน่ชัด ยังไม่มีแนวทางการวัดและประเมินผลด้านความฉลาดรู้ทางวัฒนธรรมที่ชัดเจน ผู้วิจัยจึงได้ศึกษาแนวทางในการจัดการเรียนรู้ให้มีประสิทธิภาพ ประกอบไปด้วย 5 องค์ประกอบ 1) ด้านหลักสูตร 2) ด้านการจัดการเรียนรู้ 3) ด้านการวัดผลการเรียนรู้ 4) ด้านประเมินผลการเรียนรู้ 5) ด้านสภาพแวดล้อมและบรรยากาศการเรียนรู้ และแนวทางดังกล่าวไปพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้โดยใช้ปราสาทศรีพฤทเธศวรเป็นฐานเพื่อพัฒนาความฉลาดรู้ทางวัฒนธรรม

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (พิมพ์ครั้งที่ 2). ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). มาตรฐานการเรียนรู้และตัวชี้วัด กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และสาระภูมิศาสตร์ในกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

เกียรติศักดิ์ วงษ์เลี้ยง. (2565). การพัฒนาทักษะการคิดทางประวัติศาสตร์เพื่อการรู้เท่าทันสังคมผ่านชุดกิจกรรมการจัดการเรียนรู้ประวัติศาสตร์โดยใช้พิพิธภัณฑ์เป็นฐานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น [วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร].

ชนัญญา ใยลออ. (2560). การพัฒนาโปรแกรมการศึกษานอกระบบโรงเรียน ตามแนวคิดความฉลาดทางวัฒนธรรม และแนวคิดอุปนิสัย 7 ประการ ของสตีเฟ่นอาร์ โควี่ เพื่อเสริมสร้างทักษะการทำงานร่วมกันกับผู้อื่นในองค์กรธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อม [วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย].

ชุติมา มั่นเหมาะ. (2562). การจัดกิจกรรมเสริมศักยภาพการเรียนรู้ประวัติศาสตร์เมืองเก่าพิจิตรบนฐานชุมชน [วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร].

ตุลย์ จันทร์อุดม. (2564). รูปแบบการจัดการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นเชิงบูรณาการกลุ่มสาระสังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม บนถนนราชดำเนิน จังหวัดนครศรีธรรมราช [วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร].

ปาริฉัตร เวทยนุกูล. (2564). มรดกวัฒนธรรมที่ไม่เป็นกายภาพกับพิพิธภัณฑ์. ห้องสมุดศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).

วิไลภรณ์ ฤทธิคุปต์. (2561). การจัดการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐาน: กลยุทธ์การจัดการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพของครูในศตวรรษที่ 21. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 10(1), 133–149.

สราวุฒิ ตรีศรี. (2561). การศึกษาความฉลาดทางวัฒนธรรมและปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความฉลาดทางวัฒนธรรมของนิสิตนักศึกษา: การวิจัยผสานวิธี [ปริญญานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ].

สุวิมล คำนวณ. (2565). การจัดการเรียนรู้วรรณคดีวิจักษ์ โดยใช้ชุมชนเป็นฐาน: กรณีศึกษา เรื่องลิลิตตะเลงพ่ายกับวัดสุวรรณดาราราม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. โรงเรียนสาธิต มศว ประสานมิตร (ฝ่ายมัธยม), มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

Ang, S., Van Dyne, L., & Koh, C. (2007). Cultural intelligence: Its measurement and effects on cultural judgment and decision making, cultural adaptation, and task performance. Management and Organization Review, 3(3), 335–371. https://doi.org/10.1111/j.1740-8784.2007.00082.x

Van Dyne, L., Ang, S., & Livermore, D. (2009). Cultural intelligence: A pathway for leading in a rapidly globalizing world. In K. M. Hannum, B. McFeeters, & L. Booysen (Eds.), Leadership across differences: Cases and perspectives (pp. 131–138). CQ: Pfeiffer.

Earley, P. C., & Ang, S. (2003). Cultural intelligence: Individual interactions across cultures. Stanford University Press.

Livermore, D. (2008). Cultural intelligence and leadership project. Global Learning Center.

Thomas, D., & Inkson, K. (2003). Cultural intelligence: People skills for global business. Berrett-Koehler.