การศึกษาเชิงสังเคราะห์จริยศาสตร์การเป็นหุ้นส่วนกับแนวคิดการบริโภคตามหลักปัจจเวกขณวิธี
คำสำคัญ:
จริยศาสตร์การเป็นหุ้นส่วน, ปัจจเวกขณวิธี, การบริโภคอย่างมีสติ, พระพุทธศาสนา, การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมบทคัดย่อ
การวิจัยเรื่อง “การศึกษาเชิงสังเคราะห์จริยศาสตร์การเป็นหุ้นส่วนกับแนวคิดการบริโภคตามหลักปัจจเวกขณวิธี” มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาจริยศาสตร์การเป็นหุ้นส่วน แนวคิดการบริโภคตามหลักปัจจเวกขณวิธี และสังเคราะห์ทั้งสองแนวคิดเพื่อสร้างองค์ความรู้ใหม่ที่เกื้อกูลต่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน โดยอิงจากคำสอนในพระพุทธศาสนาเถรวาท การวิจัยนี้ใช้วิธีวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพจากพระไตรปิฎก อรรถกถา เอกสารทางพระพุทธศาสนา และงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง ผลการวิจัยพบว่า แนวคิดจริยศาสตร์การเป็นหุ้นส่วนของเมอร์ชานต์ เน้นความสัมพันธ์ที่เท่าเทียมระหว่างมนุษย์และธรรมชาติ ขณะที่หลักปัจจเวกขณวิธีเน้นการใช้สติไตร่ตรองก่อนการบริโภคอย่างพอประมาณ เมื่อนำมาสังเคราะห์ร่วมกันได้องค์ความรู้ใหม่ ได้แก่ แนวคิด SatiCloth, SatiEthica และ EcoSati ซึ่งเป็นกรอบแนวคิดที่ส่งเสริมการดำรงชีวิตอย่างมีสติ เคารพธรรมชาติ และไม่เบียดเบียนสิ่งแวดล้อม งานวิจัยนี้เสนอว่าการผสานหลักพุทธธรรมกับจริยศาสตร์ร่วมสมัยสามารถนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการบริโภคของบุคคลและสังคม และเป็นพื้นฐานสู่การพัฒนาที่ยั่งยืนในระยะยาว
เอกสารอ้างอิง
จารุวรรณ ทองดี. (2563). “การใช้สติในการบริโภคของพระภิกษุตามหลักพุทธศาสนา.” วารสารปรัชญาและศาสนา, 27(1), 112–129.
ธรรมนูญ ตอสุข. (2563). “จริยศาสตร์สิ่งแวดล้อมกับการพัฒนาที่ยั่งยืน.” วารสารศิลปศาสตร์, 18(2), 55–74.
ประเวศ อินทองปาน. (2560). พุทธศาสนากับสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
ประเวศ อินทองปาน. (2562). ธรรมชาติ จริยธรรม และชีวิตพุทธ. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดี.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2542). การพัฒนาที่ยั่งยืน (พิมพ์ครั้งที่ 6). มูลนิธิโกมลคีมทอง.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2550). ธรรมนูญชีวิต (พิมพ์ครั้งที่ 4). สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
พระไตรปิฎก. (2539). ฉบับมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาฯ.
พระอนุสรณ์ ปรกฺกโม. (2558). การอนุรักษ์ธรรมชาติตามแนวพุทธ. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
สมิตรา โสรีวกุล. (2565). “หลักมัตตัญญุตาในบริบทสังคมบริโภคนิยม.” วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา, 9(1), 101–117.
สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2539). พระไตรปิฎกฉบับสำหรับประชาชน (พิมพ์ครั้งที่ 16). มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สุวรรณี หาญพิทักษ์กุล. (2564). “การนำหลักมัตตัญญุตาไปใช้ในชีวิตประจำวัน.” วารสารธรรมศาสตร์ทางจริยธรรม, 12(1), 87–98.
กรฤทธ์ ปัญจสุนทร. (2567). “วิพากษ์ปัญหาของพุทธศาสนาในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม.” วารสารวนัมฎองแหรกพุทธศาสตรปริทรรศน์, 11(2), 183–192.
คนางค์ คันธมธุรพจน์. (2563). “ความไม่เป็นธรรมทางสิ่งแวดล้อม.” วารสารความเป็นธรรมทางสังคมและความเหลื่อมล้ำ, 1(3), 1–15.
ณัฐวิคม พันธุวงศ์ภักดี. (2567, 8 กรกฎาคม). สุขภาพหนึ่งเดียว (One Health) คืออะไร? แล้วทำไมจึงสำคัญต่อความยั่งยืน. ศูนย์วิจัยและสนับสนุนเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (SDG Move). https://www.sdgmove.com/2024/05/31/sdg-insights-one-health-and-sustainability/
Capra, F. (1996). The web of life: A new synthesis of mind and matter (Illustrated ed.). HarperCollins.
Carson, R. (1962). Silent spring. Houghton Mifflin.
Devall, B., & Sessions, G. (1985). Deep ecology: Living as if nature mattered. Peregrine Smith Books.
Feenberg, A. (2023). The ruthless critique of everything existing: Nature and revolution in Marcuse’s philosophy of praxis. Verso.
Friedan, B. (1963). The feminine mystique. W. W. Norton & Company.
Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC). (2023). Climate change 2023: Impacts, adaptation and vulnerability. Geneva: IPCC Secretariat.
Kellner, D. (1992). Marcuse, liberation, and radical ecology. Capitalism, Nature, Socialism, 3(3), 43–46.
Marcuse, H. (1969). An essay on liberation. Beacon Press.
Marcuse, H. (1978). The aesthetic dimension: Toward a critique of Marxist aesthetics (E. Sherover, Trans.). Beacon Press. (Original work published 1977).
Merchant, C. (1980). The death of nature: Women, ecology, and the scientific revolution. Harper & Row.
Merchant, C. (1996). Earthcare: Women and the environment. Routledge. https://doi.org/10.4324/9781315021683
Merchant, C. (2010). Environmentalism: From the control of nature to partnership. University of California, Berkeley. https://nature.berkeley.edu/departments/espm/env-hist/Moses.pdf
Merchant, C. (2018). Science and nature: Past, present, future: Partnership ethics. Routledge.
Naess, A. (1973). The shallow and the deep, long-range ecology movement: A summary. Inquiry, 16(1–4), 95–100.
Taylor, P. (1994). Respect for nature: A theory of environmental ethics. Princeton University Press.
United Nations Department of Economic and Social Affairs. (2023). The sustainable development goals report 2023: Special edition. United Nations. https://doi.org/10.18356/9789210024914
White, L. (1967). The historical roots of our ecologic crisis. Science, 155(3767), 1203–1207.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 Journal of Buddhist Education and Research (JBER)

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

