การพักงานลูกจ้างในประเทศไทย กรณีศึกษาเปรียบเทียบกับประเทศมาเลเชีย

บทคัดย่อ

การสั่งพักงานลูกจ้างเป็นมาตรการทางกฎหมายที่เป็นอำนาจของนายจ้างทำได้ตามมาตรา 116  ห้ามไม่ให้นายจ้างสั่งพักงานลูกจ้างในกรณีพักงานเพื่อสอบสวนความผิดที่ลูกจ้างถูกกล่าวหา เว้นแต่จะมีขอบังคับเกี่ยวกับการทํางานหรือขอตกลงเกี่ยวกับ สภาพการจางใหอํานาจนายจางไว้ ซึ่งตรงกับหลักการเคารพต่อเจตนาของคู่สัญญาที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่เริ่มทำสัญญาจ้างกัน แม้กฎหมายแรงงานของไทยจะได้กำหนดกรอบในการสั่งพักงานลูกจ้างเอาไว้ แต่ในทางปฏิบัติแล้วยังเกิดปัญหาทางกฎหมายที่เป็นผลให้เกิดการกระทบสิทธิของลูกจ้างหลายประการ

    ผลการศึกษาพบ กฎหมายแรงงานของไทยกำหนดให้นายจ้างพักงานลูกจ้างได้ไม่เกิน 7 วัน แต่หากพิจารณาตัวบทกฎหมายไม่ได้บัญญัติชัดเจนถึงจำนวนครั้งในการสั่งพักงาน ซึ่งเปิดโอกาสให้นายจ้างสามารถพักงานลูกจ้างได้เรื่อย ๆ โดยไม่มีกรอบที่ชัดเจน ย่อมส่งผลกระทบต่อสิทธิของลูกจ้างเนื่องจากในเวลาที่มีคำสั่งพักงานนั้นลูกจ้างมีสิทธิได้รับค่าจ้างเพียงร้อยละ 50 ของค่าจ้างปกติ เมื่อเปรียบเทียบกับกฎหมายแรงงานของประเทศมาเลเซีย ซึ่งกำหนดระยะเวลาพักงานเพื่อสอบสวนตามข้อกล่าวหาได้มีระยะเวลา 15 วัน เพื่อให้เวลานายจ้างทำการสอบสวนลูกจ้างอย่างเต็มที่และเสร็จทันภายในเวลาที่กำหนด อีกทั้งบทกฎหมายคุ้มครองแรงงานฯ มาตรา 116 ก็บัญญัติเพียงว่าก่อนพักงานนายจ้างต้องแจ้งให้ลูกจ้างทราบก่อนถึงการพักงาน โดยไม่ได้กำหนดกรอบเวลาไว้ว่า การแจ้งการพักงานต้องแจ้งก่อนล่วงหน้าก่อนกี่วัน นายจ้างอาจจะใช้ช่องทางนี้ในการพักงานลูกจ้างโดยกระทันหันได้ ซึ่งผู้เขียนเห็นว่ากฎหมายคุ้มครองแรงงาน มาตรา 116 สมควรได้แก้ไขเพิ่มเติมให้สอดคล้องกับสถานการณ์และป้องกันการตีความอันจะนำคดีขึ้นฟ้องร้องต่อศาลแรงงานในอนาคต