พุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่
คำสำคัญ:
ศาสตร์สมัยใหม่, บูรณาการบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาพุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่ 2) เพื่อวิเคราะห์พุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่ 3) เพื่อบูรณาการพุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่ ผลการศึกษา พบว่า พุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่มีความสอดคล้องกัน เพราะทั้งสองศาสตร์มุ่งสร้างความสุขให้กับมนุษย์ โดยศาสตร์สมัยใหม่มุ่งสร้างความสุขทางกายเป็นหลัก ส่วนพุทธศาสนามุ่งสร้างความสุขทางใจเป็นหลัก แต่ทั้งสองศาสตร์สามารถบูรณาการใช้ร่วมกันได้อย่างเหมาะสม โดยการ บูรณาการด้วยใช้ปัญหาที่ต้องการแก้ไขเป็นตัวตั้ง แล้วนำพุทธศาสนาและศาสตร์สมัยใหม่มาเป็นเครื่องมือในการจัดการกับปัญหา
References
เอกสารอ้างอิง
กีรติ บุญเจือ. (2525). วิธีการศึกษาทั่วไปแบบบูรณาการ: มนุษย์รู้อย่างไร. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ปรีชา วงศ์ชูศิริ. (2532). ปรัชญาวิทยาศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สมภาร พรมทา. (2534). พุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย.
เอื้อน เล่งเจริญ. (2537). โลกทรรศน์ในพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: โอเอส พริ้นติ้งเฮ้าส์.
พิมพิลัย หงษาคำ. หลักการพระพุทธศาสนากับหลักการวิทยาศาสตร์. ออนไลน์. แหล่งที่มา: https://sites.google.com/site/fon5481136057/hnwy-thi-1/1-2. / สืบคนเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2561.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. พระพุทธศาสนากับวิทยาการสมัยใหม่ : ตัวแบบวิธีวิทยาว่าด้วยพุทธบูรณาการและพุทธสหวิทยาการ. ออนไลน์. แหล่งที่มา: http://www.mcu.ac.th/site/articlecontent_desc. php?article_id=1733&articlegroup_id=278./ สืบค้นเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2561.
วัดเจ็ดเสมียน. พระพุทธเจ้าในสายตานักปราชญ์โลก ออนไลน์. แหล่งที่มา: https://plus.google.com/ สืบค้นเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2561.
วัชระ งามจิตรเจริญ. พระพุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์ ออนไลน์. แหล่งที่มา: http://kengkkoo.blogspot.com/2013/03/blog-post.html./ สืบค้นเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2561.
Kirthisinghe Buddhadasa P. (1993). Buddhism and Science. Delhi: Motilal Banarsidass Publishers.
P.A.Payutto Bhikkhu. (1993). Toward Sustainable Science: A Buddhist Look at Trends in Scientific Development. Buddhadhamma Foundation.
P.A. Payutto. (1994). Buddhist Solutions for the Twenty-First Century. Bangkok: Buddhadhamma Foundation.
กีรติ บุญเจือ. (2525). วิธีการศึกษาทั่วไปแบบบูรณาการ: มนุษย์รู้อย่างไร. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ปรีชา วงศ์ชูศิริ. (2532). ปรัชญาวิทยาศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สมภาร พรมทา. (2534). พุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย.
เอื้อน เล่งเจริญ. (2537). โลกทรรศน์ในพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: โอเอส พริ้นติ้งเฮ้าส์.
พิมพิลัย หงษาคำ. หลักการพระพุทธศาสนากับหลักการวิทยาศาสตร์. ออนไลน์. แหล่งที่มา: https://sites.google.com/site/fon5481136057/hnwy-thi-1/1-2. / สืบคนเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2561.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. พระพุทธศาสนากับวิทยาการสมัยใหม่ : ตัวแบบวิธีวิทยาว่าด้วยพุทธบูรณาการและพุทธสหวิทยาการ. ออนไลน์. แหล่งที่มา: http://www.mcu.ac.th/site/articlecontent_desc. php?article_id=1733&articlegroup_id=278./ สืบค้นเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2561.
วัดเจ็ดเสมียน. พระพุทธเจ้าในสายตานักปราชญ์โลก ออนไลน์. แหล่งที่มา: https://plus.google.com/ สืบค้นเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2561.
วัชระ งามจิตรเจริญ. พระพุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์ ออนไลน์. แหล่งที่มา: http://kengkkoo.blogspot.com/2013/03/blog-post.html./ สืบค้นเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2561.
Kirthisinghe Buddhadasa P. (1993). Buddhism and Science. Delhi: Motilal Banarsidass Publishers.
P.A.Payutto Bhikkhu. (1993). Toward Sustainable Science: A Buddhist Look at Trends in Scientific Development. Buddhadhamma Foundation.
P.A. Payutto. (1994). Buddhist Solutions for the Twenty-First Century. Bangkok: Buddhadhamma Foundation.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
2021-03-04
How to Cite
ฉบับ
บท
บทความวิชาการ
