การจัดกิจกรรมการเรียนรู้ประวัติศาสตร์สมัยพระเจ้าตากสินมหาราชใน เมืองระแหงบนฐานชุมชน เพื่อสร้างเยาวชนนักสื่อความหมาย สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย

ผู้แต่ง

  • สุดาลักษณ์ คำลำปาง มหาวิทยาลัยนเรศวร
  • ณัฐเชษฐ์ พูลเจริญ มหาวิทยาลัยนเรศวร

คำสำคัญ:

เรียนรู้บนฐานชุมชน; เมืองระแหง; เยาวชนนักสื่อความหมาย

บทคัดย่อ

         งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1.เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันของการจัดการเรียนรู้ประวัติศาสตร์สมัยพระเจ้าตากสินมหาราชในเมืองระแหง 2.เพื่อพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ทักษะเยาวชนนักสื่อความหมายประวัติศาสตร์สมัยพระเจ้าตากสินมหาราชในเมืองระแหงบนฐานชุมชน เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลหลักจำนวน 33 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย 1.แบบสังเกตแบบมีส่วนร่วม 2.แนวคำถามในการสัมภาษณ์เชิงลึก 3.วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ ใช้วิธีการวิเคราะห์สรุปอุปนัย ผลการวิจัยพบว่า สภาพปัจจุบันการจัดการเรียนรู้ประวัติศาสตร์สมัยพระเจ้าตากสินมหาราชจัดการเรียนรู้ด้วยการบรรยาย เล่าเรื่อง เป็นเนื้อหาประวัติศาสตร์กระแสหลัก การแผ่ระบาดไวรัสโคโรนา (โควิด-19) ไม่สามารถลงพื้นที่ได้ การเรียนรู้ประวัติศาสตร์สมัยพระเจ้าตากสินมหาราชในเมืองระแหงบนฐานชุมชน นักเรียนเกิดการเรียนรู้แบบ Active learning เป็นการฝึกกระบวนการทำงานเป็นกลุ่ม การวางแผนเป็นขั้นตอน และพัฒนาทักษะการเรียนรู้ในคริสต์ศตวรรษที่ 21 นักสื่อความหมายในการวิจัยนี้คือไม่ใช่คนที่แค่พูดอย่างเดียว แต่ต้องนำเสนอผ่านเรื่องราว ผ่านการแสดง ผ่านเพลง ผ่านอาหาร ผ่านภาษาถิ่น แต่ทั้งหมดนี้คือ นำเสนอประวัติศาสตร์ท้องถิ่นเมืองระแหงเกิดการเรียนรู้อย่างแท้จริง

เอกสารอ้างอิง

กรมวิชาการ. (2544). การสังเคราะห์งานวิจัยเกี่ยวกับรูปแบบการจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.

กระทรวงวัฒนธรรม. (2558). ปกิณกวัฒนธรรม จังหวัดพิจิตร. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวง วัฒนธรรม.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551.กรุงเทพฯ: ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

ชุติมา มั่นเหมาะ. (2562). การจัดกิจกรรมเสริมศักยภาพการเรียนรู้ประวัติศาสตร์เมืองเก่าพิจิตรบนฐานชุมชน. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยนเรศวร

ทิศนา แขมมณี. (2560). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ธิดา สาระยา. (2529). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.

ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2555). ปรัชญาการศึกษาเบื้องต้น: กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เรณู (เงินดี) วิชาศิลป์. (2562). วันวานที่บ้านตาก. เชียงใหม่: หจก.วนิดาการพิมพ์.

วศิน ปัญญาวุธตระกูล. (2562). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น วิธีการศึกษาเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม. พิษณุโลก: รัตนสุวรรณการพิมพ์ 3.

ศรีศักร วัลลิโดม. (2533). พระนครศรีอยุธยาในฐานะราชธานีในศูนย์ศึกษาประวัติศาสตร์อยุธยา. พระนครศรีอยุธยา: ศูนย์ศึกษาประวัติศาสตร์อยุธยา.

_______. (2554). พัฒนาการทางสังคม-วัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.

ศิริกาญจน์ โกสุมภ์ และดารณี คำวัจนัง. (2546). สอนเด็กให้คิดเป็น. กรุงเทพฯ: ปกรณ์ศิลป์.

สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดตาก. (2563). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเชื่อมโยงภูมิปัญญาท้องถิ่น. เชียงใหม่: หจก.ไอเดียกรุ๊ป ปริ้นติ้งฯ.

สำราญ แดงประเสริฐ. (2562). เมืองเชียงเงิน. องค์การบริหารส่วนจังหวัดตาก.

_______. (2562). สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชจังหวัดตาก. องค์การบริหารส่วนจังหวัดตาก

อรรถจักร สัตยานุรัก. (2548). ประวัติศาสตร์เพื่อชุมชน ทิศทางการศึกษาใหม่ของการศึกษาประวัติศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

อัจฉรา ศรีพันธ์. (2561). การจัดการศึกษาบนฐานชีวิตและการจัดการศึกษาบนฐานชุมชน. กรุงเทพฯ: แดแน็กซ์อินเตอร์คอร์เปอร์เรชั่นจำกัด.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2023-06-30

รูปแบบการอ้างอิง

คำลำปาง ส. . ., & พูลเจริญ ณ. . . (2023). การจัดกิจกรรมการเรียนรู้ประวัติศาสตร์สมัยพระเจ้าตากสินมหาราชใน เมืองระแหงบนฐานชุมชน เพื่อสร้างเยาวชนนักสื่อความหมาย สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. Journal of Buddhist Education and Research (JBER), 9(2), 73–85. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jber/article/view/265985

ฉบับ

ประเภทบทความ

Research Article