SCHOOL ADMINISTRATION OF CULTURAL LEARNING ECOLOGY BASED ON THE CONCEPT OF SCHOOL AS LEARNING COMMUNITIES (SLC)

Main Article Content

Viwattana Sriwilali
Nattawan Limprasong

Abstract

        The main focus of this academic article was to present a critical perspective on the School Administration of Cultural Learning Ecology through the inclusion of the concept of School as Learning Communities (SLC). Additionally, the contexts of the community were significantly influenced by learning and development (L&D), which were engaged with a set of learning ecology both physically and virtually. Therefore, a community culture contributed a significant role in the context of locality. A learning ecology paradigm that applied a mobilization of cultural practice that has been relieved of coordinating by internal and external school members. In overall, the findings indicated that the integration of Cultural Learning Ecology into the school administration and the concept of School as learning communities (SLC) revealed fundamental inferences, including: 1. School settings,  2. Sustainability and integration, 3. Internal and external school members’ networking, and      4. Relationship of community’s people. Towards a making of beneficial outcomes of learning ecology such as; 1. A guideline of learning and development (L&D) for learning ecology based on cultural spaces, 2. A community culture administration toward elevation of local wisdom in learning process, and 3. A realization of local wisdom and partaking of people in community and learning opened-spaces.

Article Details

How to Cite
Sriwilali, V. ., & Limprasong , N. (2024). SCHOOL ADMINISTRATION OF CULTURAL LEARNING ECOLOGY BASED ON THE CONCEPT OF SCHOOL AS LEARNING COMMUNITIES (SLC) . Journal of Buddhist Education and Research, 10(2), 333–346. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jber/article/view/275997
Section
Academic Article

References

ไกรศักดิ์ สุรพงษ์พิวัฒนะ, วสันต์ชัย กากแก้ว และ ศุภธนกฤษ ยอดสละ. (2565). แนวทางการพัฒนาโรงเรียนชุมชนแห่งการเรียนรู้สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสุรินทร์. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 7(2), 1591-1600.

ทรงวุฒิ วีเปลี่ยน, ศิริพงศ์ เศาภายน, และจารุวรรณ พลอยดวงรัตน์. (2566). แนวทางการบริหารโรงเรียนในฐานะชุมชนแห่งการเรียนรู้ (SLC). วารสารวิจยวิชาการ, 6(6), 301-316.

ธัญญารัตน์ มะลาศรี, สุชนา หลงเจริญ, Wei Jingru และLi Tianzhi. (2562). การศึกษาทรัพยากรเชิงนิเวศวัฒนธรรมในหมู่บ้านลาว ตำบลเทวราช อำเภอไชโย จังหวัดอ่างทอง เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวจีน. วารสาร มจร. หริภุญชัยปริทรรศน์, 3(3), 31-40.

ประกาศเรื่องยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561 -2580. (2561, 13 ตุลาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 135 ตอนที่ 82 ก. หน้า 1 – 71.

ประภาส ปิ่นตบแต่ง และกิตติ คงตุก. (2566). ดอยช้างป่าแป๋: จากป่าจิตวิญญาณสู่เครือข่ายการเรียนรู้บน พื้นที่เขตวัฒนธรรมพิเศษ. วารสารวิทยาการเรียนรู้และศึกษาศาสตร์, 2(1), 40-75.

ปรณัฐ กิจรุ่งเรือง และอรพิณ ศิริสัมพันธ์. (2561). ชุมชนแห่งการเรียนรู้เชิงวิชาชีพครู. M&N Design Printing.

รัตติกรณ์ จงวิศาล. (2564). ภาวะผู้นำ ทฤษฎี การวิจัย และแนวทางสู่การพัฒนา. บริษัท เอเชีย ดิจิตอลการพิมพ์ จำกัด.

รัตนา กาญจนพันธุ์ และ พิมพ์พรรณ เทพเมธานนท์. (2543). ความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนกับชุมชน.สำนักพิมพ์แห่งมหาวิทยาลัยรามคำแหง.

ศศินันท์ เศรษฐวัฒน์บดี, กันต์ฤทัย คลังพหล, บุษยา จูงาม, ปาริชาต ผดุงศิลป์, และอภิชญา สวัสดี. (2566).การศึกษาระบบนิเวศการเรียนรู้ของสถานศึกษาในจังหวัดปทุมธานี. วารสารครุศาสตร์ คณะครุ ศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์, 6(1), 102-113.

ศิลาวัฒน์ ชัยวงศ์, ณัฐนนท์ จิรกิจนิมิต, และมุกรวี ฉิมพะเนาว์. (2565). วัฒนธรรมชุมชนกับการพัฒนาอย่างยั่งยืน. วารสาร มจร. กาญจนปริทรรศน์, 2(2), 127-139.

ศุภกร ณ พิกุล และ พระมหาประสิทธิ์ เนตรรังษี. (2566). การพัฒนาระบบนิเวศการเรียนรู้ภาษาอังกฤษเพื่อทักษะแห่งยุคดิจิตัล. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 5(2), 416-428.

สุรวิทย์ อัสสพันธุ์. (2566). นิเวศการเรียนรู้: พื้นที่และกระบวนการที่การเรียนรู้ดำรงอยู่. วารสารวิทยาการเรียนรู้และศึกษาศาสตร์, 2(1), 156-192.

สุรวุฒิ ปัดไธสง. (2545). วัฒนธรรมชุมชน: เงื่อนไขความเข้มแข็งชุมชน/หมู่บ้าน. วารสารพฤติกรรมศาสตร์,8(1), 11-20.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2565). รายงานการศึกษารูปแบบการจัดระบบนิเวศการเรียนรู้ที่เอื้อต่อการพัฒนาศักยภาพของคนไทย 4.0. สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.

อนุกูล ตันสุพล. (2559). นิเวศวิทยาวัฒนธรรม: กุญแจสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารวิชาการ คณะมนุษยศาสตร์ และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 12(1). 193-221.

อานนท์ ปานะจำนงค์, วรรณวิศา สืบนุสรณ์ คล้ายจำแลง และพร้อมพิไล บัวสุวรรณ. (2566). แนวทางการ พัฒนาระบบนิเวศการเรียนรู้ของโรงเรียนในเครือเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการ ตามแนวคิดทักษะ ของนักเรียนในสังคม 5.0. วารสารศึกษาศาสตร์ปริทัศน์, 38(2), 1-21.

Barron, B. (2006). Configurations of Learning Settings and Networks. Human Development, 49(4), 229-231.

Ching, C. L. (2011). A Learning Ecology Perspective: School Systems Sustaining Art Teaching with Technology, Art Education, 64(4), 12-17.

Postman, N. (1974). The Ecology of Learning. The English Journal, 63(4), 58-64.