แนวทางการพัฒนาระบบงานวัดผลและประเมินผลการเรียนรู้ของโรงเรียนมัธยม พื้นที่ภูเขาสูงในถิ่นทุรกันดาร จังหวัดตาก

วราภรณ์  ทองโชติ; สุรพงษ์   แสงสีมุข

ผู้แต่ง

วราภรณ์ ทองโชติ วิทยาลัยนอร์ทเทิร์น, ตาก, ประเทศไทย
สุรพงษ์ แสงสีมุข วิทยาลัยนอร์ทเทิร์น, ตาก, ประเทศไทย

คำสำคัญ:

การพัฒนา, การวัดและประเมินผลการเรียนรู้, โรงเรียนพื้นที่ภูเขาสูง, ถิ่นทุรกันดาร

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้ใช้ระเบียบการวิจัยแบบผสม มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพและปัญหาของระบบงานวัดผลและประเมินผลการเรียนรู้ของโรงเรียนมัธยมพื้นที่ภูเขาสูงในถิ่นทุรกันดาร จังหวัดตาก และ 2) หาแนวทางการพัฒนาระบบงานวัดผลและประเมินผลการเรียนรู้ของโรงเรียนมัธยมพื้นที่ภูเขาสูงในถิ่นทุรกันดาร จังหวัดตาก แบ่งการวิจัยเป็น 2 ขั้น กลุ่มตัวอย่างได้แก่ ผู้บริหาร ครูและบุคลากรทางการศึกษาในโรงเรียนมัธยมพื้นที่ภูเขาสูงในถิ่นทุรกันดาร จังหวัดตาก จำนวน 182 คนโดยใช้วิธีการเลือกแบบเจาะจง และสุ่มแบบง่าย รวมถึงผู้ทรงคุณวุฒิ 9 คน เครื่องมือ เป็นแบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์มีโครงสร้าง วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า สภาพการพัฒนาระบบงานวัดผลและประเมินผลการเรียนรู้ พบว่า โดยรวมและรายด้านอยู่ในระดับมาก ปัญหาการพัฒนาระบบงานวัดผลและประเมินผลการเรียนรู้ที่พบมากที่สุด คือ ด้านการออกแบบการวัดและประเมินผลกับด้านการนำผลการวัดและประเมินผลไปใช้ รองลงมา ได้แก่ ด้านการส่งเสริมสนับสนุนการวัดและประเมินผล ด้านเครื่องมือการวัดและประเมินผล และด้านกระบวนการวัดและประเมินผล ตามลำดับ แนวทางการพัฒนาระบบงานวัดและประเมินผล ประกอบด้วย การส่งเสริมให้ครูใช้วิธีการประเมินที่หลากหลายโดยยึดบริบทผู้เรียน นำผลการประเมินมาวิเคราะห์พัฒนาผู้เรียนอย่างต่อเนื่อง ผู้บริหารต้องร่วมอบรมและมีบทบาทในการออกแบบเกณฑ์การประเมิน จัดกิจกรรมเพิ่มพูนความรู้ในการพัฒนาเครื่องมือวัดที่ใช้ภาษาที่เข้าใจง่ายและเหมาะสมกับนักเรียนพื้นที่ภูเขาสูง รวมถึงสร้างเครือข่ายแลกเปลี่ยนประสบการณ์ และวางแผนแนวทางการวัดผลผ่านการประชุมร่วม วิเคราะห์ผลการเรียนรู้ให้ครอบคลุมเป้าหมายที่สอดคล้องกับภาษา วัฒนธรรม สังคม และบริบทนักเรียน เพื่อให้การพัฒนาผู้เรียนบรรลุเป้าหมาย

เอกสารอ้างอิง

คณน สิริโชคเจริญ. (2565). การพัฒนาแนวทางการบริหารงานวิชาการโดยใช้วงจรคุณภาพ สำหรับสถานศึกษาสังกัดเทศบาลตำบลในจังหวัดมหาสารคาม. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. สาขาวิชาการบริการและพัฒนาการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

จารวี สงศรีอุดร. (2567). การบริหารการวัดและประเมินผลการศึกษาของโรงเรียนโพธิสารพิทยากร. ใน วารสารมจร ปรัชญาปริทรรศน์, 7(2), 157-162.

ทิพยาภา คมขำ. (2560). ปัญหาและแนวทางการพัฒนาการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาระยอง เขต 2. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยบรูพา.

นารี ปราถนาม. (2566). การบริหารงานวิชาการของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชัยภูมิ เขต 2. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.

บุญลัท สุวรรณเดช. (2561). การบริหารงานวิชาการของโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตบางบอน กรุงเทพมหานคร. ใน Veridian E-Journal,Silpakorn University, 11(1), 3736-3746.

เมษา นวลศรี และ กุลชาติ พันธุวรกุล. (2567). การวิเคราะห์สมรรถนะครูด้านการประเมินผลการเรียนรู้ในโรงเรียนขนาดเล็ก จังหวัดปทุมธานี. ในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธนบุรี, 18(2), 82-94

มนต์นภัส มโนการณ์. (2560). การสังเคราะห์การจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานบนพื้นที่สูงและทุรกันดาร.ในวารสารวิชาการศึกษาศาสตร์, 18(1), 72-73.

วรวิทย์ นิเทศศิลป์. (2561). เอกสารประกอบการเรียนนวัตกรรมการสอนสังคมศึกษา. เชียงใหม่. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาตาก. แผนพัฒนาการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2566-2570. ตาก: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาตาก.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2565). คู่มือเกณฑ์การคัดกรองโรงเรียนที่ตั้งในพื้นที่ลักษณะพิเศษ (โรงเรียนพื้นที่ภูเขาสูงในถิ่นทุรกันดาร). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2545). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และแก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.

อน้าต เคบานยี. (2567). แนวทางพัฒนาการบริหารงานวิชาการสําหรับนักเรียนชนเผ่าบนพื้นที่สูงของสถานศึกษาศูนย์การบริหารจัดการศึกษาบ้านกาศ-เสาหิน สังกัดสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาแม่ฮ่องสอน เขต 2. ใน วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 11(6), 295-296.